Helalim

1. Bölüm

Hikayeye başlamadan oy verirseniz çok sevinirim!

...
Bismillahirrahmanirrahim...

Haydi sahura!

Canan: Kalkın ulan!

Canan: Sahur vakti, SAHUR!

Rukiye: Canan

Rukiye: Çok teşekkür ederiz

Rukiye: Allah seni başımızdan eksik etmesin de

Rukiye: Daha ilk günden bu grup ne!

Meryem: Normal

Meryem: Grup açmasa şaşırırdım.

Meryem: Neyse

Meryem: Ben sahur yapmaya gidiyorum!

Rukiye: Bende gidiyim bari

Canan: Git bari

Rukiye: Görüşürüz o zaman.

Meryem: Görüşelim.

Canan: Görüşmeyelim.

Telefonu kapatıp yatağımdan kalkmıştım. Mutfaktan sesler geliyordu ve bu da, ev halkının uyandığına dair bir işaretti.

Banyoya girip abdestimi almış ve hemen mutfağa gitmiştim. "Selamın aleyküm!" Annemin arkası dönük, tezgâhta bir şeyler yapıyordu. Babam ise minderlerin üzerine oturmuş Kur'an-ı Kerim okuyordu.

"Meryem, git abini uyandır." Annemi başımı sallayarak onayladım ve hemen abimin odasına doğru ilerledim.

Abimi kaldırmak bazen kış uykusuna yatmış ayıyı uyandırmak gibiydi.

Kapısını açtığım gibi bağrımaya başlamıştım. "Abiciğim, sofra hazır!" Abim yüzünü buruşturduktan sonra diğer tarafına dönmüştü. "Abi!" Yanına gidip dürtmeye başlamıştım bile. "Ya, delirtme beni!"

"Kudur, Meryem!" Aniden yattığı yerden kalkınca koşmaya başlamıştım. Arkamdan onunda koştuğunu duyunca kendime engel olamayıp çığlık atmıştım. "Meryemciğim, zorlama!" Yakamdan tutup mutfağa götürmüştü.

"Yine mi?" Annemin bezmiş sesini umursamayan abim derin bir nefes aldı.

En son çareyi babamda bulup yalvaran gözlerle ona bakmaya başladım. Sofraya oturmuştu ve bize bakıyordu. Bakışlarımdan anlamış olacak ki, "Bırak, Ali." Dedi.

Abimin gözleri bana değdi ve yakamı bıraktı. Hemen babamın yanına koştum ve kolunun altına girdim. "Zaman geçti de, sizin tavırlarınız değişmedi." Annemin dediği şeye karşı sadece omuzlarımı silkmiştim.

Babam, "Meryem, yaz geldi malum Kur'an kursuda başlayacak." Dedi. Başımı -evet- dercesine salladıktan sonra ağzıma bir peynir attım. "Yusuf, 'Meryem gelse iyi olur' dedi, yarın camiye git." Gözlerim yuvalarından fırladı ve yediğim peynir boğazıma kaçtı.

"Su ver Ali, su ver!" Annemin telaşlı sesinin ardından abim hemen su dolu bardağı bana uzattı.

Besmele çekmekte bile zorlanmıştım. Bir yudum suyu içtikten sonra yanımdaki masaya koydum.

Yusuf...

Yıllardır ona karşı bir şeyler besliyordum. Haramdı benim için fakat duygularıma engel olamıyordum. Üstelik Yusuf, abimin arkadaşıydı. Dualarımda daima olan bir adamdı, Yusuf. Kaderde varsa, kimse engel olamazdı zaten. İçimde her şeye karşı bir umut vardı.