Sanırım Bu Sana Ait (Askıda)// ~GIYUSHINO~

~Söz~

Shinobu'dan

Hafta sonuna kadar  anaokulunda sadece Giyuu ile oynadım. Çok eğlenceli ve kibar biri.

Hafta sonuna annelerimiz anlaştı ve bize gelmek için plan yaptılar. Bugün için çok heyecanlıydım. Saatler geçmek bilmiyodu.

...

Annem saçıma kelebekli tokamla topuzumu yaparken kapı çaldı. Ablam koşarak kapıyı açmaya gitti.
Açtığı gibi karsısında duran Tsutako-san'a sarıldı.
Annem ile bende oturduğumuz koltuktan kalktık ve kapıya yöneldik.
Annem , Giyuu'nun annesini selamlarken bende annemin bacağına sarılmış, Giyuu'yla göz temasından kaçıyodum.
Sonrasında içimden"ne yapıyorum ben?" Diyerek Giyuu'ya gülümsedim ve elinden tutarak onu odama götürdüm.

Ona odamı gösterdim. Sonra sohbet edip , resimler çizdik.
En son oynamak için oyuncaklarla dolu kutumu karıştırırken Giyuu kutudan bişey çıkardı.

"Kocho, bu nedir?"

"A o mu? Onunla bileklik yapılıyo."

"Oo bunu daha önce görmedim."

"Göstereyim mi?"

"Olur."

Kutuyu açtım ve iplikleri yerlerine düzelttim.

"Nasıl yapılıyo?"

Ona nasıl yapıldıgıni anlattım. Denemek istiyo gibiydi ve aklıma harika bir fikir geldi.

"İstersen birbirimize yapalım mı?"

"Birbirimize mi?"

"Evet! Sonra yemin de ederiz."

"Ne yemini?"

"Yani tabi eğer istersen sonsuza dek ayrilmayacağımıza dair bir söz , arkadaşlık sözü."

"Olurr."

Giyuu benim seçtiğim iplerle bileklik yaptı  , ben ise onun seçtiği iplerle bileklik yaptım.

"Tamam şimdi bileğini getir ve bağliyim."

Birbirimiz koluna sıkı bir düğüm attık. Sonra ona serçe parmagımı uzattım. Oda bana uzattı ve parmaklarımızı , birbirimizin parklarına doladık.

"Sadece seninle arkadaş olacağıma ve senden ayrilmayacağıma söz veriyorum.
Hadi şimdi sende söyle."

"Sadece seninle olacağıma ve senden ayrılmayacağım söz veriyorum."

"Evet artık sonsuza kadar dostuz. Bak bana söz verdin ayrılmak yok."

Bana o koyu , masmavi gözleriyle , ışıldayarak baktı ve gülümsedi.

"Tamam."

Neden bilmiyorum ama o saatten sonra sanki hayatım deyişti gibi hissediyorum. Sanki hep onunla mutlu olucakmışım gibi

...

Saat 17.30 civarı eve gitmek için hazirlanmaya başladılar. Biz ise annemlere biraz daha oturmak için yalvarıyorduk  ama nafile.

"Anne nolur gitmesinlerr"

"Anne nolur gitmeyelimm"

"Bir dahakine daha uzun süre kalırlar."

"Peki bir dahakine ne zaman?"

"Bir dahaki hafta sonu bize gelirsiniz Shinobu olmaz mı?"

En sonunda pes ettik ve annemlerden buluşma sözü aldık. Birbirimize el sallayıp ayrıldık.