Bölüm miniku007 'ye İthaf edilmiştir 🌿
✓
Uzandığım yataktan kalkıp kapıya doğru ilerledim, birsüredir çalan kapıyı açtığımda karşımda babamı buldum.
2 yıldır eve uğramadığından ufak bir şaşkınlık yaşasamda daha fazla dikelmeyip kapıdan çekildim, havanın serinliği içimi ürpertirken içerinin mi yoksa dışarının mı daha sıcak olup olmadığına karar veremedim.
Aramızda herhangi bir konuşma geçmedi, zaten onunla konuşmazdım da. Birbirimizi sevmezdik tabi annem hayatta iken bana hiç el kaldıramazdı ancak annemin vefatı ile birkaç kez dayak yemiştim.
Tek umudum ise eve kırk yılda bir uğrayıp birkaç gün durduktan sonra da defolup gitmesi, çok belalı bir adam olduğundan kapımızda insan eksik olmazdı, kimine borç takar kiminden uyuşturucu alıp parasını ödemez ve ödememek içinde şehir şehir gezerdi.
Salondaki yer yatağımı kaldırıp yüklüğe güzelce dizdim, üzerimde bir halsizlik olduğundan pek bir iş yapmayıp aylaklık ettim.
Saate baktığımda henüz 11'di yani daha öğlen bile olmasada sıkıldığım için mutfağa girip öğlen yemeği için hazırlığa başladım.
Dün ısladığım fasulye'nin soğanını kavurduktan sonra diğer malzemeleri de ekleyip geçen sene aldığım sandalyenin üzerine oturdum, o sırada babamın mutfağa girip bana seslenmesi ile ona döndüm.
" Yarın hastaneye gidiyoz "
" Neden "
" Başkasının çocuğuymuşun "
Tam yeni bir soru soracakken mutfaktan çıktı zaten sonrasında dış kapının sesi ile yerimden kalkıp yemeğin altını kıstım, yemek ağır pişince daha lezzetli olduğu için o sırada evin diğer işleri ile ilgilendim.
✓ ( Sabah Vakti )
Sabah erkenden kalkıp namazımı kıldıktan sonra üzerimi değiştirip kahvaltıyı hazırladım ve iyice karnımı doyurup salondaki tek koltuğumuza oturdum.
Gözümü evde gezdirirken yokluğumuz gönlümü biraz acıtsada buna da şükür edip tek oda bir salon ve bir mutfaktan oluşan küçük ama şirin evimize baktım. Çok güzel bir evdi ancak pek tekin bir mahallede değildi, mesela hergün kavga çıkar ya da biri bıçaklanıp hastaneye kaldırıldı.
26 yaşına basan bir adam olarak burada yaşamak beni inanılmaz korkutuyordu, birkaç kez böyle tehlikeli ortamlarda bulunmak zorunda kalmıştım ve cidden nasıl kurtuldum ben bile anlayamadım.
Babam'ın kalkması ile beraber otobüs durağına doğru yürüyüp gelen otobüse bindik, hayret normalde 40-45 dakika bekleten otobüs ilk defa zamanında burada olmuştu, sanki biran önce buradan kurtulmamı istermiş gibi ?
Hastaneye vardığımızda özel bir hastane ile karşılaşınca ufaktan bir şok olmadım değil, içeri geçtiğimizde danışmadan yerimizi öğrenip merdivenleri teker teker çıktık. Tabi ben daha çok süründüm diyebiliriz, kalp hastası biri için bu kadar merdiven çıkmak inanılmaz yorucu olabiliyordu.
Kısa bir boya sahip olduğumdan her yanından geçtiğim insan avel gibi suratıma bakıyordu, tabi boyumun 1,66 olduğunu ve 26 yaşında olduğumu düşünürsek bakmaları normaldi ama hiçbirini aldırmadım.
Boyum ile ilgili hiçbir zaman problem yaşamadım hatta böyle olmayı seviyorum, sonunda odaya vardığımızda Allah'a binlerce kez şükrettim. Yahu ne kadar merdiven varmış bu hastanede.
Kapıyı tıklayıp içeri girdiğimizde boş koltuklara oturduk, derin bir nefes alıp doktorun uzattığı su bardağını alıp içtim.
" Teşekkür ederim"
