Bölümü tekrardan yayınladım ! Wattpad kaldırmış nedense anlayamadım 🤔
Bölüm Belinay894084 'e İthaf edilmiştir 🌿
✓
" Efe'nin yerini asla tutamazsın ! "
Gözlerim tüm aile üyelerini dolaşıp Zahir'in üzerinde geri durdu, Efe'nin kim olduğunu bilmediğim için şaşırsam da yinede karşımdakini rencide etmedim.
" Öyle bir amacım yok merak etme. "
Benim konuşmam ile derin bir sessizlik oluşurken büyük ihtimalle Efe'yi düşünüyorlardı.
" Efe kim ? " Sorum ile öfkeli bakışlar bana dönerken bu sefer konuşan İnci oldu.
" Kardeşimiz, ama ne yazık ki 2 yıl önce vefat etti "
" Allah rahmet eylesin "
Herkesin iştahı kaçarken Abi takımı sinirle sofrayı terk etti, Efe'yi tanımamak benim suçum değildi. Bunca yıldır öz ailemden ayrı kalmanın acısını yaşıyorken bu hareketleri de haketmediğimin farkındayım.
İştahımın kesilmesine rağmen biraz atıştırıp odama çıktım, daha ilk günden bu haldeyken nasıl geçinecektik ki ?
Belki ani bir karar olsa bile eşyalarımı geri toparladım, anlaşılan bura da da istenmiyordum.
İstenmediğim yerde duramazdım ben, ancak o an kafama dank etti ! Ben yalnızdım hatta yapayalnız kimsem yoktu ki ! Nereye gidecektim ? Gidemezdim o eve zaten dönebilme ihtimalim olsa dahi dönmem.
Eşyalarımı geri dizerken bu sefer kendimi durdurmadım biraz kendim için biraz ölen kardeşim için ağladım.
Yatağıma geçtiğim zaman kalbimin ağrısı ile cenin pozisyonu aldım ve karnımın da ağrımaya başlamasıyla sinirle yatağa vurdum.
Bazen karın ağrısı yaşardım o yüzden sessizce geçmesini bekledim, kapı açılınca gözüm o tarafa kaydı.
"Merhaba "
Oğuzun sesi ile düşüncelerimden sıyrılıp yüzüne baktım.
" Ah birşey mi oldu? "
" Hayır merak etme herhangi bir sıkıntı yok "
" Peki "
" Sadece sana Efe'den bahsedeceğim biraz "
" Aaa, tamam "
" Efe kalp hastasıydı ve o zaman yeni ameliyat olmuştu ancak maalesef ki kalbi sonradan uyuşmazlık yaşadı ve biz onu erkenden kaybettik, hâlbuki evin tatlı çocuğuydu o yani hep sevilirdi. Sürekli şımarır'dı ancak hiç kızamazdın ona, kendini sevdirirdi bir şekilde. Abimler de o zamanlar bu kadar agresif değildi, onu kaybetmeyi hâlâ atlatamadık. "
" Anladım "
Söyleyebileceğim hiçbirşey yoktu sonuçta daha yeni tanıştığım bir aileydi ne diyebilirim ki ?
" Sende Efe'yi görüyorum, gözleriniz aynı bakıyor ! "
" Gerçekten mi ? " Şaşırdım doğrusu.
Sohbetimiz böyle böyle devam ederken en son hatırladığım gece olup yatağa girmeden önce Oğuzun başıma öpücük kondurmasıydı.
Sabah 5 gibi uyandığımda yatağımdan kalkıp namazımı kıldım ve aşağıya indim, biraz evi gezindikten sonra arkadaki bahçeye çıkmam ile şoka girdim. Karşımda o kadar büyük bir bahçe vardı ki ucu bucağı bile görünmüyordu.
Mutfaktan biraz meyve alıp bahçedeki çardağa oturup önümdeki meyveleri kemirmeye başladım, o kadar güzel bir manzara vardı ki şuan oturup bu manzaraya ağlayabilirdim.
