MANOLYA

MANOLYA 8 ERDEM &ASLI

Gittikçe büyüyoruz. Hepinize tesekur ederim .
Oy veren ve okuyan herkese teşekkürler.
Yorumlarınızı bekliyorum .💖

🌸

Kafede karşılaştıkları gün akşam:

Aslı karadagli :

Sonunda tüm islerim bitince kısa bir temizlik yaptım. Eşyalarımı toparlayıp bir şey unuttum mu diye kısaca baktim .

Hiç bir şey unutmadığımi anladığımda klinikten çıkıp kapıyı kapattım . Evet ben veteriner hekimdim.

Kapıyı kilitleyip sağıma döndüğümde birini gördüm.

"Kimsiniz ?"

Seslenmemle birlikte bana doğru gelmeye başladı. Bir iki saniye sonra yüzünü gordugumde rahatlamistim .

Erdem di .

Hani şu bana sarı melek diyen .

"Selam " dedi gülümseyerek. Bende gulumsedim ve elimi kaldırıp hafifçe salladım.

"Selam . " bi iki saniye sesizlik oldu .

"Nasılsın?" Diye sordu .

"İyiyim bir sorun yok değil mi .?"

Gulumsedi . Kafasını yere eğdi. Ayakkabısının ucuyla yerdeki toprakla oynadı bi kaç saniye .
Kafasını kaldırıp bana baktı.

"Sen 'bul beni yakisikli ' diyince bende buldum ."

Utançtan kipkirmizi kesildiğini düşünüyordum. Zira yanaklarımın alev değmiş gibi sıcak olmasını başka bir şekilde aciklayamazdim .

"Bu kadar erken beklemiyordum ."dedim.

Ama sonra hemen pişman oldum adam asker her an göreve gidebilir yani...

"Bizim ne zaman göreve gideceğimiz belli olmuyor biliyorsun ."

Kafa salladım. " Haklısın."

Bi kaç dakika birbirimize baktık.
Erdem uzun boyluydu 1.90 kara kaşlı . Kahve gözlüydü. İri bi bedeni vardı. Sanki bir şey söylemek istiyorda çekiniyor gibiydi . Sonunda Derin bir nefes alıp konuştu.

"Dediğim gibi ne zaman göreve gidicegim belli olmaz . Eğer istersen bi köfte ekmek yemeye gidelim mi ?"

Öyle masum sormuştu ki kıyamamamıştım .

"Gidelim ozaman " dedim gülümseyerek.

Kliniğe son kez göz gezdirerek Erdemin yanında yürümeye başladım.

"Demek veterinersin ha . Hayvanları çok seviyorsun galiba."

Kısa bi an yandan yüzüne baktım. Küçük bir tebessüm vardı dudaklarında.

"Evet hayvanlar benin yaşama sebebim diye biliriz. "

Gulumsedi .