[Θ]έρωτας

[1] - Εκεί που τα κύματα μαστιγώνει η προπέλα

Το πλοίο είναι φίσκα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, ή μάλλον βαριέμαι αρκετά για να το γράψω με έναν αρκετά προσεγμένο συγγραφικό τρόπο. Οπότε ναι, το πλοίο είναι φίσκα.

Τόσο γεμάτο που αν κάνεις μια γύρα θα δεις τους ταξιδιώτες να κάθονται παντού. Μερικοί είναι ξαπλωμένοι στο πάτωμα και κοιμούνται, δεν υπάρχει ούτε ένα διαθέσιμο σκαμπό ή έστω μαξιλάρι. Για να μη μιλήσω για το κατάστρωμα του πλοίου! Κόσμος παντού. Στις πλαστικές καρέκλες, στα παγκάκια, στα κάγκελα όρθιοι, στο πάτωμα. Είναι όλοι τόσο ζουπηγμένοι.

Καλώς ή κακώς, δεν ανήκω σε αυτούς. Φέτος ήταν «τυχερή» χρόνια και ο μπαμπάς έκλεισε εισιτήρια στις «διακεκριμένες θέσεις». Άνεση, ησυχία, κλιματιστικό στο εντελώς παγωμένο και καναπέδες που είναι εντάξει για να πάρεις έναν ύπνο.

Όμως όσο αποπνικτική κι αν μοιάζει να είναι η ατμόσφαιρα όλοι έχουν το ίδιο γαλήνιο πρόσωπο. Δεν τους κουράζει το ταξίδι γιατί ανυπομονούν για τον προορισμό. Ξέρουν πως σε έξι ή εφτά ώρες θα πατούν το πόδι τους σε ένα από τα πολλά νησιά των Κυκλάδων.

Πάρο-Νάξο-Ηρακλειά-Σχοινούσα-Αμοργό.

Όλοι τους είναι τόσο ήρεμοι, ήδη τόσο αποστασιοποιημένοι από την ρουτίνα και την καθημερινότητα. Τόσο ασυνήθιστα χαλαροί.

Οι ίδιοι άνθρωποι που το πρωινό της Δευτέρας θα τρέχουν καθώς διασχίζουν την πλατεία Συντάγματος προς το μετρό, λίγο πριν το μεσημέρι της Τρίτης θα σιχτιρίσουν που οι δρόμοι της Αθήνας είναι πήχτρα, το καταμεσήμερο της Τετάρτης θα γκρινιάξουν επειδή μια φορά μπόρεσαν να βρουν λίγο χρόνο για έναν μικρό ύπνο αλλά η εργαζόμενη μητέρα του πάνω ορόφου αποφάσισε να βάλει σκούπα. Είναι οι ίδιοι που την Πέμπτη το απόγευμα θα ξεφυσήσουν αγχωμένοι ανάμεσα σε πληθώρα υποχρεώσεων που ευελπιστούν να τελειώσουν πριν το Σαββατοκύριακο και που την Παρασκευή το βράδυ -μπροστά στην τηλεόραση- θα τελειώσουν τον προγραμματισμό της επόμενης εβδομάδας προτού συνεχίσουν τη σειρά που παρακολουθούν.

Κι όλα αυτά ως δια μαγείας εξαφανίζονται όταν ο συρτός ήχος της άγκυρας αρχίσει να ξεχωρίζει πίσω από τη γνωστή ανακοίνωση που ακούγεται από τα μεγάφωνα το πλοίου. Όταν η μπουκαπόρτα κλείσει και στις τηλεοράσεις εμφανιστούν οι κυρίες με τα σωσίβια.

Απέναντι μου συζητούν ζωηρά δυο γυναίκες, μια ξανθιά και μια μελαχρινή. Χαμογελούν, ανταλλάζουν κουβέντες άνετα. Υπάρχει τέτοια οικειότητα μεταξύ τους που με κάνουν να αναρωτηθώ αν είναι αδελφές ή για πολλά χρόνια φίλες. Στο τραπέζι τους υπάρχουν δυο βιβλία, ένα άρλεκιν κι ένα αυτοβελτίωσης. Τόσο αναθεματισμένα διαφορετικά είδη που ξέρω πως αυτό είναι που τις ενώνει.