[Θ]έρωτας

[2] - Ένα βοτσαλάκι για να χτίσεις μια ανάμνηση

Η πρώτη σελίδα του σπιράλ τετραδίου μου με το μωβ εξώφυλλο είναι κενή. Η δεύτερη και η τρίτη έχουν σημειώσεις για ένα βιβλίο που θα γράψω μελόντικα. Στην τέταρτη σελίδα υπάρχει το πρόγραμμα των διακοπών. Διόρθωση! Υπάρχει μια σελίδα γεμάτη με μέρη που θα επισκεφτούμε και πράγματα που θα κάνουμε -οπωσδήποτε- κατά τη διάρκεια των διακοπών.

Να κάνουμε μπάνιο στην παραλία της Αγίας Άννας
Να περπατήσουμε στα σοκάκια της χώρας
Να επισκεφτούμε την Πορτάρα
Μονοήμερη στον Απόλλωνα και τη Στελίδα
Να δούμε το ηλιοβασίλεμα από την Απείραθο
Να φάμε υποβρύχιο στο Φιλότι
Να κάνουμε μπάνιο στον Άγιο Προκόπιο
Να δούμε τη θέα από το κάστρο
Να πάμε για ξενάγηση στον ναό της Θεάς Δήμητρας
Να φάμε παγωτό στο παγωτατζίδικο του λιμανιού
Να πάμε θερινό σινεμά

Να...να...να...

Αυτό το τετράδιο βρίσκεται κλειστό στον πάτο της βαλίτσας γιατί καμία μας δεν ενδιαφέρθηκε αρκετά να το βγάλει από εκεί. Κι αυτό γιατί κανένας μας δεν έχει ακόμα συνηθίσει στην ιδέα πως είμαστε εκατοντάδες ναυτικά μίλια μακριά από τις υποχρεώσεις μας στην Αθήνα. Ό,τι παθαίνουν -συνήθως- οι περισσότεροι όταν πάνε διακοπές.

Η πρώτη μέρα είναι πάντα ένα ακαθόριστο ερωτηματικό για το οποίο κανένας δεν έχει απαντήσεις.

«Πού να πάμε;»
«Πού να φάμε;»
«Τι να κάνουμε;»
«Πότε θα κάνουμε αυτό;»
«Πότε θα κάνουμε εκείνο;»
«Ποια μέρα να το κανονίσουμε;»

Κι έτσι καταλήγεις σε μια ξαπλώστρα δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου μέχρι κάποιος να πει «θα κάνουμε αυτό και τέλος».
Ώσπου δηλαδή η μαμά βγάλει τον χάρτη του νησιού από την τσάντα της (συνήθεια που κάνει από πάντα) και πει «τα μέρη είναι αυτά, ας διαλέξουμε».

Έτσι λοιπόν κάθεσαι με ένα ακουστικό στο αυτί να παίζει το June in January και συζητάς πού θα πάτε, παρόλο που έχεις ήδη έτοιμη λίστα. Μετά από αρκετή ώρα και άπειρες προτάσεις καταλήγουμε στο «καλά, καθίστε να ξυπνήσει ο μπαμπάς και θα αποφασίσουμε όλοι μαζί».

«Θα μου βάλεις λάδι στην πλάτη;» Ρωτάω την Ηλιαχτίδα τη στιγμή που ετοιμάζεται να βουτήξει.
«Άντε θα σου βάλω» δυσανασχετεί και με το δίκιο της.

Ακούω μια playlist ειδικά διαμορφωμένη για το βιβλίο που διαβάζω και νιώθω τον ήλιο να μου καίει την πλάτη.
Στις πρώτες εκατό σελίδες παίρνω την απόφαση πως ήρθε η στιγμή για βουτιά. Στις επόμενες πενήντα μαζεύω το βιβλίο και με το Malibu στα ακουστικά πηγαίνω στο μπαρ όπου κάθονται οι αδελφές μου.