(ගොළු හදවත)...
"තුනුරුවන්ගෙම පිහිටයි මයේ අම්මට..!"රං මැණිකා තම දෙපා මුල වැඳවැටීගෙන දණහිසම පොළොවට තබාගෙන,"මාතූ පාදං නමා මහං!"අවසන් පද පේළිය කියා නැගිටගත් තම අඩුමල් දියණිය වූ සීවලී මැණිකාව තම ළය මතට කරගෙන තදින් ඇගේ නළලත සිප ගත්තාය..
"අපේ අම්මේ!,දැන් ඇති නෙවැ.."සීවලී මැණිකා කටකාර කෙලි පොඩ්ඩකි..තවම දහසය හැවිරිදි සීවලී මැණිකාට පොල්ගස් දූවම මූළු හදවතින්ම සෙනෙහස පෑවාය..සීවලී මැණිකා තම හදවතින්ම අනෙකාට කරුණාවන්ත කෙල්ලකි....
"ඕං උබලා කැතරින් නෝනාට කරදර හෙම කරනවා නොවැ.."රන් මැණිකා ඉරී ගිය සුදු පැහැ වියැකී ගිය පොට්ටනියක් ගෙන එයට අඩුම කුඩුම එක්රැස් කළාය..
"මට ඒතරම් ගායක් නෑ නොවැ අම්මේ!"සීවලී මැණිකා කැඩී ගිය බංකු කෑල්ලක් තමා තිබූ පිලෙහි හිඳගෙන දෙකකුල් එහෙට මෙහෙට වනමින් තමා දැන් යන ගමන පිළිබඳ දුරකට සිතන්නට විය...
"මේ අහගනින්..,"රන් මැණිකා හේ වෙන අතක බලා හිඳිද්දි ඇගේ අතට පොට්ටනිය දුන්නාය..
"කියාපන් ඉතින්!"සීවලී මැණිකා රන් මැණිකා දෙස බැලුවාය..ඇගේ මුවඟෙහි පැහැය දැන් දැන් වියැකී ඇත..කාලයක සිට වී අහුරක් දෑහට දකින්නට නොතිබුණාය...උදේ හවා කොස්,පොළොස් කඩන්නට බඩගාද්දි ඇගේ මුවඟ සහ කයද සැරව තුවාලවලින් පිරිණි...සීවලී මැණිකාට කඳුළු උනන්නට විය..
"ඔය සුදු මහත්තුරු එක්ක වැඩි ඇයි හොඳැයි පවත්වනවා හෙම නොවැ,..කැතරින් නෝනාගේ වැඩක් පලක් බලන් හිටු..තේරුණාද මයේ අම්මට..උබව යවන්නේ හිතකින් නෙවෙයි පැංචියේ.."රං මැණිකා හැට්ට කරෙන් වැක්කෙරෙන කඳුළු පිසදාගත්තද,.සීවලී මැණිකා දිටීය...
"කාරි නෑ කාරි නෑ..උබ යන ගමනට රත්නත්තරේ පිහිට හැමදාම තියෙයි..!"රන් මැණිකා සීවලී මැණිකා වැළඳගත්තේ,කඳුළු උනන නෙතිනි..
"අම්මා ඔය කොරන්නේ මාවත් වැලහින්නි ගානට දමන එකමයි.."සීවලී මැණිකාටද කදුළු එකපිට එක උනන ගමන ඇය මිමිණීය...
"ආං ගොං කරත්තේ ඇදෙනෝ..හා හා පලයන්...ගෙයි වැඩ කොරන් හොඳට හිටපන් මයේ අම්මා!"නැවතත් සීවලී මැණිකාගේ හිස සිඹි රන් මැණිකා ඇයව තංගු හාමිගේ ගොං කරත්තයට නැග්ගුවාය...
