here with me ☆ /Chanmin

Bölüm 8 ★

"Seungmin iyi misin? Noluyor burada biri bana açıklasın."

Chan öfkeyle etrafa bağırırken olduğum yerden doğrulmaya çalıştım. Son günlerde ciddi anlamda bir şey yemiyordum ve az önce merdivenlerden inerken gözlerimin kararmasıyla kendimi yerde bulmuştum. Kısa süre içinde insanlar etrafıma toplanmıştı ve cidden çok rezil hissediyordum...

"Chan iyiyim sakin ol." dememle karşıdan telaşla gelen jisungu gördüm.

"Gerçekten iyiyim gidelim göz önünden gerçekten bir şeyim yok."

"Olmaz seungmin kalk revire gidiyoruz."chan beni çekiştirirken reddetsem de bir şeyin değişmeyeceğini biliyordum. 

Chan ve jisung hızla beni revire götürürken hala ayakta duramıyordum. Revirdeki boş sedyeye yatırıldığımda derin bir nefes verdim. Cidden ayakta durmaya çalışmak çok zordu.

Beni revire ulaştırdıklarında chan jisunga benim yanımda kendisinin kalacağını ve onun tekrar derse dönmesi hakkında çoktan ikna etmişti. Jisung son kez yanıma gelip iyi olduğumu kontrol ettiğinde içten bi gülümsemeyle bana sıkıca sarılarak yanımızdan ayrıldı.

Revirdeki görevli beni muayene ettikten sonra serum takması gerektiğini söyledi. Gözlerim kapalı bir şekilde yatarken birinin kolumu açtığını farketmemle yerimden sıçramam bir oldu. Ama geç kalmıştım,koluma dehşetle bakan bir chanle karşı karşıyaydım ve çok gergindim. Chanin gözlerine odaklandığımda dolu gözleriyle parmaklarını çiziklerimin üzerinde gezdiriyordu. Neyse ki hemşire serum almak için arka odalardan birine geçmişti.

Hemşirenin geldiğini hissetmemle kolumu kapatıp sağ kolumu serumu takması için açtım fakat chan hâlâ eli havada bi şekilde boşluğa bakıyordu.

Ne yapacağımı bilemeyerek kolumu hemşireye uzattım. Tekrar arkama yaslanıp gözlerimi kapattığımda bir koluma iğnenin girişini hissettiğimde diğer elimi de aynı anda başka bir el tutmuştu.

Gözlerimi açıp kafamı çevirdiğimde chanin de gözleri kapalı bir şekilde kolumu sıvazladığını farkettim. Hayatımda hiç bu kadar kalbimin sıkıştığını hissetmemiştim.

Yaralarımı ilk defa birisi görüyordu ve bu kişi chandi.

Hemşire serumu takıp odadan ayrıldı.
Chan ile yalnız kalmıştık ve kalp atışlarımı ben bile duyabiliyordum.
Chan tam da kolumu tutup ceketimi sıyırdığı sırada onu durdurmak istedim. "Lütfen izin ver."demesiyle gözlerindeki üzüntüyü gördüm ve biraz düşündükten sonra açmasına izin verdim. Zaten göreceğini çoktan görmüştü.

Kolumu direğime kadar sıyırdıktan sonra gözleri tek tek faça izlerine baktı bir süre gözlerinden yeniden yaşlar damlarken. Parmaklarını uzatıp yaralarıma dokunduğunda hissettiğim acıyla beraber yumruğumu sıktım. Chan bunu farkettiğinde art arda özürler sıralarken bir yandan da yaralarıma doğru üflüyordu. Bense sadece durmuş onun o masum haline bakıyordum. Kolumu tutan elini tutup kucağıma yerleştirdim.

"Chan sakin ol bir şey yok,acımıyor."

"Nasıl bir şey seungmin şu kolunun haline bak,ben sana dokunmaya kıyamazken bunu kendine nasıl yapabildin?"

Farkında olmadan bağırarak konuştuğunda ben şaşkın bir şekilde bakıyordum. Büyük ihtimalle bağırdığı için bu şekilde olduğumu düşündü ama hayır. Son cümlesi kafamda dolanırken düşünme yetimi kaybetmiş gibiydim. Galiba chan beni düşündüğümden daha fazla önemsiyordu.                                                                                                                      Kafamı kaldırıp seruma baktığımda çoktan bitmiş olduğunu farkettim.