Kızıl Prenses (Ona Prenses Deme!'nin Devamı)

30.Bölüm "Dost, Kardeş.."

Doğukanın yanından ayrılınca aceleyse Boralara gitmek için uğraştım. Giderken yoldan ekmek felan da aldım ki sabah sabah nereye kaybolduğumu sorduklarında yalanım olsun. Evin önüne gidince kapıyı çaldım. Kapıyı Yağmur açtı ve "Defne" deyip boynuma atladı. Yağmurun bağırmasıyla herkes kapıya doğru toplandı. Sonra Ecem gelip sarıldı ve kulağıma "Seninle işim bitmedi" dedi. Gülümsedim ama korkuyordum. Ama Ecem bana bir şey yapmaz dimi biz en yakın arkadaşlarız? Ama gözleri tam tersini söylüyordu. Sırasıyla Onur, Deniz derken hepsi sarıldı. Sonra gözüm Kaana kaydı. Orada oturmuş bana bakıyordu. Normalde kimseyi önemsemeden sarılırdı ama son olanlardan dolayı böyleydi. Herşeye rağmen doktorumun dediği gibi onun bir suçu yoktu. Gidip sıkıca sarıldım ona ilk şaşkınlıktan karşılık vermedi o da bana sıkıcı sarıldı ve kulağıma "Özledim seni ufaklık" dedi. Bende onun kulağına "Bende süpermenim" dedim. Ondan ayrılınca bize sinirli şekilde bakan Canı gördüm. Bir şey demedi zaten bu durumda en iyisi de bu değil miydi?

Bora: "Sabah sabah nereye gittin?" dedi.

Defne: "Ekmek almaya" dedim.

Bora: "Bizde seni evden kaçtı sandık" dedi. Bunu söyleyince aklıma Doğukan geldi. Bana kaçak diyordu. Gülümsedim ama gülümsemem yüzümde soldu çünkü Can çok kötü bakıyordu.

Defne: "Sizden neden kaçayım saçmalamayın" dedim. Sonra ayağa kalkarak "Hadi ama ben açıktım" dedim.

Hepsi masaya gelince kahvaltı etmeye başladık. Ecem "Neden kaçtın hastaneden Defne?" dedi. Kafamı yemeğimden ayırıp Eceme baktım.

Defne: "Hİç" dedim.

Ecem: "Ne demek hiç sen böyle bir şey yapacak bir kız değilsin" dedi.

Defne: "Belki değişmişimdir istediğinizde bu değil miydi?" dedim.

Yağmur: "Canım biz senden değişmeni istemedik ki" dedi.

Ecem: "Evet sadece eskiden olduğu gibi mutlu olmanı istedik" dedi.

Defne: "Mutluyum" dedim.

Ecem: "Evet çok belli gözlerinin içi parlıyor resmen" deyip masadan kalktı.

Yağmur: "Ecem nereye?" dedi.

Ecem: "Hava almaya buranın kasvetli havası beni boğdu" dedi.

Onur arkasından gidecekken onu durdurup "Ben giderim" dedim. Yağmur da gelmek istedi. "Belki yalnız kalsak daha iyi" dedim. Kafasını olumlu anlamda sallayıp yerine oturdu.

Ecemi arkasından çıktım. Apartmanın karşısında ki çocuk parkında oturuyordu. Yanına gidip oturdum. Karşı da oynayan iki çocuğa bakıyordu.

Defne: "Çok tatlılar dimi?" dedim.

Ecem: "Evet çokta mutlular" dedi.

Defne: "Bizde öyleyiz" dedim.

Ecem: "Öyle değiliz öyleydik" dedi. Sonra çocuklara bakarak konuşmaya devam etti "Çocukken herşey daha kolaydı" dedi.

Defne: "Evet" dedim.

Ecem: "Biz ne zaman bu hale geldik?" dedi bana dönmüştü.

Defne: "Bilmiyorum" dedim.

Ecem: "Birbirimize uzağız Defne" dedi.

Defne: "Hayır" dedim.

Ecem: "Evet" dedi. Sonra tekrar önüne dönüp "Eskiden olsa herşeyimizi bilirdik birbirimizden bir şey saklamazdık şimdi ise senin neler yaşadığını bilmiyorum ne acılar çektiğini sende benimkileri bilmiyorsun" dedi.

Defne: "Ben sana neler yaşadığımı söylemiyorum çünkü acıdan başka bir şey yaşamıyorum ama senin neler yaşadığını" dedim. Sözümü kesti "Bilmiyorsun" dedi. Sonra da derin bir nefes aldı ve "Ben Sametle barıştığımda bana neden diye sordun mu? ya da mutlu musun? ya da ne biliyim seviyor musun? diye hiç sordun mu?" dedi.

Defne: "Mutlu değil miydin?" dedim.

Ecem: "Hayır" dedi.

Defne: "Peki o zaman neden?" dedim.

Ecem: "Yalnızdım" dedi.

Defne: "Biz vardık, ben vardım" dedim.

Ecem: "Yoktun Defne, kimse yanımda yoktu sırf Onurla değil Sametle çıkıyorum diye hiç biriniz yüzüme bakmadığınız o günlerimde yanımda sadece Samet vardı işin garibi ne biliyor musun?" dedi.

Defne: "Ne?" dedim.

Ecem: "Sametle biz ayrılmadık yine beni terk etti" dedi.

Defne: "Nasıl hani seni çok seviyordu?" dedim.

Ecem: "Hepsi bir oyunmuş" dedi.

Defne: "Ben bilmiyordum" dedim.

Ecem: "Bilmek istemedin bilmek isteseydin sorardın bende anlatırdım senden bir şey saklamam Defne sende benden saklamazsın dimi?" dedi.

Defne: "Evet" dedim. Bir bilse o kadar şey sakladığımı.

Bana sarıldı bende ona sarıldım ve "Özür dilerim" dedim.

Ecem: "Neden?" dedi.

Defne: "Yanında olamadığım için" dedim.

Ecem: "Artık buradasın ya sorun yok" dedi.

Biz Ecemle böyleydik. Küçükken de böyleydi kavga etsek de yine birbirimize sarılıp ağlardık. Çünkü dost olmak, kardeş olmak bunu gerektirir..