Κάποτε το 1919: Στην Σμύρνη

Κεφάλαιο 2⁰

"Τι συμβαίνει εδώ;" Η βραχνή φωνή του Διοικητή ακούστηκε σαν βροντή και κάλυψε κάθε άλλον ήχο στο στρατόπεδο.

Ο Στέλιος άφησε τον γιακά του Αλιφιεράκη στολίζοντας τον σιωπηλά από μέσα του με τους πιο δημιουργικούς χαρακτηρισμούς. Εκείνος ικανοποιημένος ίσιωσε την στολή του και στάθηκε σε θέση προσοχής. Καθυστερημένα ακολούθησε τόσο ο Πέτρος όσο και ο Στέλιος το παράδειγμά του.

"Επιτρέψτε μου να σας αναφέρω τι συνέβη, κύριε." Πήρε τον λόγο ο Αλιφιεράκης και ο Διοικητής τον παρότρυνε να συνεχίσει με ένα κοφτό βλέμμα. "Έπιασα τον Ιωαννίδη και τον Χατζηχρήστου να την κοπανάνε από το πόστο που τους είχε ανατεθεί."

"Κύριε Διοικητά, σας διαβεβαιώνω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει." Πήρε αμέσως τον λόγο ο Πέτρος.

Τότε ο Διοικητής στράφηκε προς το μέρος του και τον κεραυνοβόλησε με το πιο επικριτικό και αυστηρό βλέμμα του.

"Θα μιλάς μόνο όταν σου δίνεται η άδεια, Πετρόπουλε. Ο Ταγματάρχης Γρίβας δεν σε πειθάρχησε ορθά." Γάβγισε και ο Πέτρος υποχώρησε.

Το φίδι ο Αλιφιεράκης ευθυνόταν για αυτήν την κατάσταση στην οποία είχαν μπλέξει για μια ακόμη φορά. Όταν θα του δινόταν η ευκαιρία, ο Στέλιος θα του δίδασκε ένα μάθημα που θα του έμενε για πάντα αξέχαστο!

"Κύριε, μπορώ να έχω τον λόγο;" Ο Στέλιος προσπάθησε να πάει με τα νερά του Διοικητή, αλλά ο τελευταίος δεν φαινόταν διατεθειμένος να ακούσει.

"Ότι κι αν πεις, Ιωαννίδη, απλά θα επιβαρύνει την θέση σου. Είσαι πρόθυμος να το ριψοκινδυνεύσεις;" Σταύρωσε τα χέρια πίσω από την πλάτη του και σήκωσε το πιγούνι ψηλά. Ο Στέλιος υποχώρησε όχι γιατί είχε χάσει την μάχη, αλλά διότι γνώριζε ότι αν συνέχιζε, θα προξενούσε την οργή του Διοικητή. Κάτι τέτοιο έπρεπε να το αποφύγει πάση θυσία.

"Κύριε Διοικητά," πήρε τον λόγο ο Παπαναστασίου για πρώτη φορά, "μπορώ να σας μιλήσω ιδιαιτέρως;"

"Θα πάμε στο γραφείο μου, Παπαναστασίου. Όσο για εσάς τους δύο, θα αυξηθούν οι βάρδιες σας και όσο δεν θα έχετε κάποιο καθήκον να εκτελέσετε, θα παραμένετε στην φυλακή για να αναλογιστείτε το λάθος σας." Δήλωσε, τους έστρεψε την πλάτη και πρόσθεσε: "Ξέρεις τον δρόμο, Ιωαννίδη. Δεν πιστεύω να χρειάζεσαι συνοδεία;" Ύστερα, έφυγε ακολουθούμενος από τον Παπαναστασίου, ο οποίος στράφηκε στους δύο φίλους και τους κοίταξε σαν τους ζητούσε συγγνώμη που τα χέρια του ήταν πρακτικά δεμένα.