Selamm!
Öncelikle yorum yapmayanları görüyorum 👀 ve o yüzden de yeni bölüm yazasım gelmiyor... Kitabı beğenip beğenmediğinizi yorumlar ve verilen oylarla anlayabilirim🥲 yorum yazmadan geçme🙏👀
O zaman anlaştıysak, yeni bölüm sizlerle...
***
O an bir kez daha anlamıştım...
Ben son kurtarıcıydım...
🖤
" Edna! Edna! "
Koşuyordum... Hem de karanlık bir yerde, önümü bile göremezken ben deli gibi koşuyordum. Niye koştuğumu, kimden kaçtığımı bilmiyordum. Bir ses adımı çağırıyordu. Belki de sesi duymamak için kaçıyordum?
" Edna! Neden kaçıyorsun? O sensin!"
Yine adımı tekrar ediyordu. Ama bu sefer dediği dikkatimi çekmişti... O sensin diyordu... Ben kimdim, hâla anlamamıştım... Daha hızlı koştum. Önüme gelen engellere çarpıp duruyordum. O yüzden vücudumda sızılar hissediyordum. Koşmamın sebebi aydınlığı bulmaktı...
Ses gelmeyince durdum. Nefes nefese kalmıştım. Ellerimi dizlerimin üstüne koyup nefesimi düzene sokmaya çalıştım. Yavaşça başımı arkaya çevirdim... Ve o an gözlerim kocaman açıldı...
Çünkü arkamda bir saray, yani yıkılmadan önce düşünürsek, bir saray yerle bir olmuştu. Her yerinden alevler çıkıyordu... Korkuyla gözlerimi kırpıştırdım. Ve o an yine o ses geldi,
" Sensin... Seni bulduk! Bize yardım et! Laneti ancak sen durdurabilirsin! "
Dedi çaresizce. Ne diyeceğimi bilemiyordum...
Hayatımda her zaman zor kararlar vermiştim. Hepsinin bir açıklaması vardı. Ama şu an ilk defa düşünemiyordum... Ne yanlış, ne doğru...
Tek bildiğim, birilerinin bana ihtiyacı vardı... Ve ben eninde sonunda kendimi ait olduğum yerde bulacaktım...
***
" Hayır! " Korkuyla gözlerimi açıp, etrafa baktım. Odamdaydım. Karanlık değildi, alevlerle çevrili bir saray yoktu. Her şey bir rüyaydı. Ama öyle gerçekti ki... Sesler sanki gerçek gibiydi. " Sakin ol Edna, sadece bir rüyaydı... Şimdi hazırlanıp okula gitmen gerek! " Dedim kendime. Hemen yataktan kalkıp tuvaletteki işlerimi hallettim. Soğuk su yüzüme çarparken, aklıma o alevler geliyordu...
Rahat bir şeyler giyip çantamı aldım ve aşağı indim. Büyükannem dizi izliyordu. Beni görünce gülümsedi,
" Günaydın tatlım, kahvaltın hazır! " Dedi. İştahım çok yoktu ama büyükannemi üzmek istemiyordum. Mutfağa doğru yürüdüm, " Teşekkürler büyükanne! " Bu dünyada herkesin bir ailesi illa ki vardı. Çoğunluk babası olmasa benim ailem sadece annem derdi. Ama ben onu bile diyemiyordum. Çünkü benim tek ailem, büyükannemdi. Tek güvendiğim kişi...
Kahvaltımı yapıp evden çıktım. Kendimi sanki boşlukta gibi hissediyordum... Gördüğüm rüyadaki gibi, acaba yıkılan bir saray beni mi bekliyordu? Ya da her şey o okuduğum kitaplar yüzündendi. Şu sıralar aşırı fantastik kurgu okuyordum. Belki de okuduklarım bilinç altıma girmişti?
