✿ÇİÇEK✿

Kim dedin.. KİM?!

HELİN:

Kim miyim..?
Kim miyiz?

Sabahtan beri o mesaja bakıyorum.

"Kızım bırak telefonu da kahvaltını yap hadi." dedi babam.

"Tamamm" hemen telefonu kapatıp hızlı hızlı yemeye başladım.

"Yavaş yavaş, boğulacaksın." diye konuştu annem gülerken. "No boğolmosu (ne boğulması)"

Hızlı hızlı birkaç lokma daha yiyip kalktım.

"Anne siz bitirince bana haber verin, toplamanıza yardım ederim." dedim.

"Afiyet olsun Çiçek'im."

"Eline sağlık annemm." dedim ve hızlı hızlı odama gittim.

Yatağa oturup telefonu açtım.

KİŞİLER: Mehlülhelün

Mehlülhelün: Kimsiniz?
05:38

Ne diyorsun kız.. :siz
09:27
Helen şakanın sırası değil.. :siz
görüldü

Mehlülhelün: Kimden bahsediyorsunuz?
09:29
Mehlülhelün: Numaramı nereden buldunuz?

Ne diyorsun kızım..:siz

Mehlülhelün: Kimsiniz bilmiyorum.

nası? :siz
şaka yapma helen.. :siz

Mehlülhelün: bakın..

GELEN ARAMA: mehlülhelün

"Ne..?" dedim, kendi kendime.

Birkaç saniye ekrana baktım ve aramayı kabul ettim.

"Yani.. söylediğine- söylediğinize göre siz Helen değil misiniz?" Diye sordum. Fazla mı aceleci davrandım..?

"Ne Helen'i hanımefendi?" evet sesi bir kıza ait değildi, özellikle Helen'in sesi hiç değildi..

"Kusura bakmayın, sütçü müsünüz?"

"Hayır."

"Çoban?"

"Hayır."

Yani bizim köyden aldığım veya köyden birinin ezberimde kalan numarası değil?

"Kimsiniz?"

"Üsteğmen Yavuz." Dediğinde birkaç saniye duraksadım.
Köye yeni gelen askerlerden mi?! REZİLİM!

Fazla uzun süre sessiz kalmış olmalıyım ki tekrar konuştu.

"Hanımefendi?"

"Şey.. Siz köye gelen askerlerden misiniz?" Of Çiçek of, sabah babam bahsetmişti Yavuz abi ve diğer askerlerden.

"Siz nereden biliyorsunuz?"
"Kimsiniz?"

"Biz..?

"Şaka mısınız hanımefendi."

Şaka mı? Ben mi?

"Ama siz cidden ayıp ediyorsunuz!" Dedim, daha ne kadar rezil olabilirim...

"Köyde olduğumu biliyorsanız kimsiniz?" dedi.

"Ben..- bana teyzem söyledi." dedim panikle. Aferin zeki kızım, toparlamaya çalışma sen.

"Yani ben üniversite için şehir dışındayım."

Telefonun diğer ucundan 'hmm' benzeri bir ses geldi. "Anladım." dedi ve telefonu yüzüme kapattı.

Bön bön ekrana baktım.

Ne var yani biraz panikledim, hem neden sıratıma kapatıyor?!

Terbiyesiz!

Telefonu cebime koyup odadan çıktım.

"Anneemm!"

"Efendim?" diye seslendi mutfaktan.

"Ben dışarı çıkıyorum." dedim ve ayakkabılarımı hızlıca giyip dışarı çıktım.

***

Birkaç dakika sonra Helen'i aramış ve yanına geleceğimi söylemiştim.

Şimdi de eski çınara yürüyordum, ağaç olan çınar.. Fakat şansım yüzüme bu sefer pek gülmemiş olacak ki, karşımda askerleri gördüm.

Konuşuyorlardı ve beni fark etmemişlerdi.

Dikkat çekmeden gidersem sorun olmaz bence, diye düşünürken yere kapaklanmam bir oldu.

"Ah!" ellerim ve çenemde ince acılar hissediyordum.

Rezillik.

Fakat bunu düşünmek için yanlış zaman çünkü bana doğru geliyorlar...