bloemen in zand (MABBIE)

06

Ik lig al dagen in het zelfde bed. Uitgeput.
De week ging voorbij als een waas. De leerkracht is een paar keer gekomen met een toets. En Robbie kwam elke dag langs. Net zoals Milo. Maar hij kwam nooit samen met Robbie.
Het valt me op hoe overdreven lief Milo tegen mij doet.
En elke keer als hij weggaat geeft hij mij nog snel een kusje op mijn hoofd.

~

"Hey maatje" ik open mijn ogen en zie dat Robbie er weer is. "Hey" zeg ik terwijl ik rechter op ga zitten.
"Je mag morgen terug naar huis" zegt hij vriendelijk. Ik kijk hem blij aan en hij komt dichter bij me zitten.
"Ik heb het nagevraagd op school en normaal gezien heb je nergens een achterstand op."
"Dat is goed" zeg ik zachtjes. "Euhm, maar Mat, je bent wel nog steeds niet genezen he, dus heb ik met de dokters afgesproken dat we samen om de 2 weken naar het ziekenhuis gaan voor kontrole , en ik betaal de helft van je medische kosten. Ook de school helpt met betalen." Ik kijk hem met tranen in mijn ogen aan. Een glimlach staat vast gelijmd op mijn gezicht. "Dankjewel Robbie." Fluister ik zachtjes.

Gek he. Dat iemand die je nog maar net kent, er alles aan doet om je leven recht te houden.

"En mat, wij moesten dus nog een heel erg goed praten over je job, en of we een nieuwe baan voor je vinden"
Ik knik en ga naar voor voor een knuffel.
Hij laat zijn handen op mijn rug rusten en gaat er zachtjes over heen. "Mat, je weet niet hoe blij ik ben dat het beter gaat" hoor ik hem fluisteren. "Ik ben ook heel erg blij Robbie" fluister ik terug.
Hij laat me los en staat recht. "Ik ga je ontbijt eens halen" ik knik en ga terug achterover op mijn bed liggen.

De deur word weer zacht open gedaan. Ik ga recht op zitten met de verwachting dat Robbie binnen zou komen met het eten.
Maar het is niet Robbie.
Milo komt met een boeket bloemen en een grote glimlach binnen.
"Ik...ik heb gehoord dat je terug naar school mag komen" zegt hij blij.
Ik knik en schenk hem een grote glimlach. "Goed he" zeg ik blij.
Hij komt bij me zitten en legt het boeket op mijn nachtkastje. "Je...je ziet er goed uit."
"Haha, vind je. Ik heb het zelfde aan als gisteren eergisteren en zo verder." Zeg ik lachend. "ik hem het over je gezicht" zegt hij stiller. "Ow,haha dankje "

Hij leunt zachtjes naar voor en ik voel zijn adem op mijn lippen. "Wat ben je aan het doen?" Vraag ik heel zacht. Zonder nog verdere woorden te verspillen plaatst hij zijn lippen op die van mij. Ik heb geen idee wat ik moet doen. Ik wil hem niet kwetsen maar ik ben niet verliefd op hem. Een eerlijk gezegt vind ik dit niet zo fijn.

Ik hoor de deur open gaan en iemand praten. Het is Robbie met mijn ontbijt. Ik heb nog steeds niet terug gekust maar ik heb ook niet teruggetrokken,uit angst Milo te kwetsen.
Ik hoor de tableau op de groen vallen en Milo trekt geschrokken weg.
Daar staat hij.
Met tranen in zijn ogen, teleurstelling op zijn gezicht en een afkeurende blik.

"Ik...ik moet gaan sorry" zegt Milo en loopt de kamer uit.
"Robbie...ik...ik durfde niet" fluister ik.
"Wat durfde je niet" het komt er Bizet uit dan dat hij zelf wou en schrikt daardoor. "Sorry, ik...ik ben niet boos."
"Jawel dat ben je wel Robbie. Ik zie het toch."
Hij kijkt naar de grond.
"Wat durfde je niet?" Herhaalt hij rustig.
"Ik durfde niet weg te trekken, uit angst hem te kwetsen." Zeg ik zacht.
"Dus...je bent niet verliefd op hem?" Ik schud mijn hoofd.

Hij knikt en zet mijn eten op mijn schoot.
"Ik...ik moet er ook maar eens vandoor." Zegt hij snel. En voordat ik kan reageren loopt hij de kamer uit.
Wat was dit?

~

Ik word wakker gemaakt. Vanaf ik weer bewust ben van waar ik ben overspoeld het lege en eenzame gevolgen me direct.
Robbie was gisteren echt gekwetst denk ik, en ik denk ook niet dat hij nog gaat komen vandaag.
"Meneer het lam, u mag vandaag vertrekken." Ik knik en stap het bed uit. Ik pak mijn gerief in en wandel naar de Bali om me uit te checken.

Mijn spullen heb ik naar mijn appartement gebracht en ik ben onderweg naar mijn werk. Ik weet dat ik met Robbie ene deal heb gemaakt maar ik kan nu niet niks doen. Ik moet geld hebben om mijn huur en school af te betalen.

"Ah, ik ben blij dat je weer beter bent matthyas." Hoor ik mijn baas zeggen. Ik knik en wandel naar de kleedruimte.  Traag en energieloos kleed ik me om. Robbie blijft maar door mijn hoofd spoken.
Waarom boek hij het zo erg? Hij is toch niet verliefd op mij? En ik toch niet op hem?

"Matthyas! Je moet gaan!" Hoor ik mijn baas roepen. Ik stap zo snel als ik kan naar de kramer en ga op het bed zitten.

De deur word geopend en de eerste "klant" komt binnen. Maar het is niet iemand die ik verwacht had te zien.
Robbie.
"Ik dacht al dat je hier zou zijn" zegt hij droevig. Hij komt naar me toegelopen en legt zijn hand op mijn schouder. Hij komt naast me zitten en trekt me in een knuffel. "we hadden een deal matthy" zegt hij me een trillende stem.
Veel emotie kan ik niet tonen aan hem maar er gaan er te veel door me heen.
Zijn aanraking tinteld op de goede manier en zijn stem klonk zoet in mijn oren.
"Kom" fluisterde hij en hij trekt me op. "We gaan naar huis" ik stap mee en word vreemd aangekeken door voorbij wandelende mensen.
"Kleed je om en dan gaan we ernaar huis" ik knik en ga naar de kleedruimte.

~

Ik ben uitgecheckt met het excuus me nog niet volledig goed te  voelen. De baas had begrip en wenste me beterschap.

Ik zit nu in de auto naast Robbie.
"Sorry van gisteren, ik...ik wou je niet kwetsen." He tis het eerst wat ik tot nu toe tegen hem gezegt heb.
"Het is niet erg, ik begrijp dat je hem niet wou kwetsen." Zegt hij zacht.
"Maar, waarom reageerde je zo?" Ik draai mijn hoofd en kijk naar hem met afwachting op een antwoord.
"Ik zou thuis met je daarover praten." Zegt hij.

Misschien kloppen mijn vermoedens. Maar elke keer dat ik naar hem kijk dansen de sterren in zijn ogen en vliegen ze om me heen.

Comfortbankz™