LP-Other people
Varlığını sorgulamayı bile bırakmıştım,Gidersin diye..çünkü yanımdan ayrılmayan tek şeydin. Kulağa çok acınası geldiğinin farkındayım. Ama ben her
şeyi yok etmiştim.
Kafede oturduğumuz günü hatırlıyor musun? Ilk defa kendimi durduramadan kahkahalar atarak güldüğümü? Üstelik gülmenin tek sebebinin senin gülüşün olduğunu? Insanların garip bakışlarını yok ettiğim ilk gündü. Umursamadığim ve belkide paramparça ettiğim bakışlar...
Sadece gözlerin vardı. Bana son derece gerçek gelen gözlerin.
Sonra ellerimi tuttun çöktün dizlerin üzerine. Öpüp durdun ellerimi. Öpüp durdun kollarımdaki,parmaklarını boylu boyunca kaplayan izleri.. sanki hepsi bir anda iyileşmiş gibiydi. Kötü hissetmem gerekirdi ama iyi hissettim. Hak etmiyordum oysa ki.
Yağmurlu günlerde beraber ıslandık sokaklarda. Beraber oturup güldük banklarda,kaldırımlarda ve beraber ağladık. Yanımda durman benim için bir armağandı. Her zaman öyleydi. Hiç bir zaman kötü hissettirmedin bana.
Ama senin gerçek olmadığını söylediler.
Oysa senin yaptıklarını hiç biri yapamamışken..nasıl böyle bir şey söyleyebildiler bana?
Diğer insanlar gibi olmadığınıpp söylediler.
Oysa diğer insanlar giderken değilmiydin yanımda kalan?
Senin insan olmadığını söylediler.
Dokunuşların en gerçeğini yaparken..
YOU ARE READING
Acının üzerindeki parmaklar.
General FictionKanayan yaraya tuz basmak gibiydi. Evet yapılan şey bu olmasa da hissettidikleri buydu. yara bantlarını açıp tuz basmaktı. -Kafa dağıtmak için yazıldı. Hikayeyi tam olarak yansıtamadıysam özür dilerim. Bu konuda pek iyi değilimdir.
