CURSE

C1

Most of the time, I keep asking myself, Why do I need to feel this  pain?Why am I feeling this pain? As far as I know, I've been so good to the people around me, but why does it feel like I've made a lot of sins in my past life to the point that I am receiving this painful stab in my heart in this present life?
 
But no matter what I beg and ask to let this bullshit thing of mine fade, it always ends up keeping on living. That's the only weapon I have.
 
"Ivy anak, aalis na kami ikaw na bahala sa bahay" narinig Kong sigaw ni mama habang nakahikata padin ako sa higaan.

I'm a senior high school student, and due to a lack of buildings, the school namin and the overpopulation of students needed na ihalf day ang klase namin. At hapon pa naman ang pasok ko, kaya ang ending ako ang gumagawa ng gawaing bahay.
 
I'm the middle child, sa limang mag kakapatid at super lucky ko talaga as a middle, kasi ako lahat Ang napagiiwanan ng lahat ng gawaing bahay. Kagaya ng pag lilinis ng bahay, pag liligpit ng mga hinigaan, pag huhugas ng plato, pag lalaba, at pagluluto ng makakain ko.

Sanay naman na ako sa gawaing bahay pero mag punto talaga sa buhay ko na gusto ko nalang sumuko, na para bang gusto ko nalang madeads habang walang tao dito. Kagaya ngayon..

"Kapagod.." isang malalim ba buntong hininga ang inilabas ko tiyaka dahan dahang umupo sa may upuan sa sala namin.

Kakatapos ko lang sa gawaing bahay, papahinga lang ako saglit tapos kakain nadin ako para makapag handa na para sa pag pasok ko mamaya sa school.

"Time check 10:30 am, let's eat" maganang sabi ko sasarili ko na para bang may kasabay talaga ako kumain.

Ten thirty palang nag aalmusal na ako para sa fifteen minutes na kain, thirty minutes na paligo tas fifteen minutes pag ayos,para pag saktong eleven thirty ba-biyahe na ako. Fifteen minutes din biyahe pero minsan inaabot ng thirty minutes kaya Minsan late na ako nakakadating sa paaralang. Bali eleven forty-five pasok namin pero minsan alas dose narin naman nakakapagumpisa yung guro namin kaya ayos lang.

Pagod na pagod ako lahat lahat tapos ang tugtugan pa ng sinakyan kong pedicab nakakabanas. Nag ba-biyahe na'ko papunta sa terminal ng biglang nag salita ang driver ng pedicab na sinasakyan ko.

"Pangit ng tugtog" Sabi nito, ngumiti lang ako ng pilit dahil kung pakapag sabing pangit akala mo naman eh sa kanya naman iyang playlist.

Tiyaka ayaw ko sa lahat yung naririnig ang salitang yun. Parang nakakapanghina lalo ng loob.

Naputol ang malalim na pag iisip ko ng may dinugtong pa sa sinabi niya itong si meaning driver.

"Pangit na nga ang pasahero, pangit pa ang tugtog palitan natin HAHAHA" hahaha? okay? I'm speechless, hindi nalang ako umimik at nag kunware nalang nag ce-cellphone kahit konte nalang parang sasabog nanaman ako.

"Salamat po" saad ko dito tiyaka binigay ang bayad.

Oo, ganon ako kabait na tao, kahit sinasaktan nila ang damdamin ko may gana parin akong suklian sila ng kabutihan. Ewan ko ba kahit masakit yung ginagawa nila, hindi ko maatim na ilabas ang galit ko sakanila.

Nag lakad ako papunta sa sakayan sa terminal ng nakayuko. Dahil konte nalang talaga maiiyak na ako.

Pero dahil great pretender ako nagawa ko pading taguin ang totoong nararamdaman ko ng biglang tawagin ako ng kaklase ko na nasa tricycle nadin.

"Dito ka!!" Sabay turo niya sa tabi ng driver seat. Pilit akong ngumiti tiyaka tumango at umupo dito.

"Nagawa mo 'yong assignment sa Research natin?" Para akong nabuhusan ng maligamgam na tubig sa tanong nito.

Dahil nalimutan kong may pinapagawa na palang Proposal of Research title ang teacher namin sa Research.

Grabe ka papaG lakas ko talaga sayo.

"Ay oo nga pala 'no? nalimot ko eh pwede pa naman siguro bukas hahaha, madami kasi akong ginawa eh" sabi ko nalang dito.

Totoo naman na sa dami kong gawain ay nakalimutan ko ng gawin ang gawain ko sa paaralang.

Ito 'yong bagay na hindi manlang makita ng pamilya ko. Hindi nila alam na may problema din ang kinkaharap sa pag-aaral ko. Ang akala kasi nila kaya ko eh. Pero hindi nila alam konti nalang susuko narin ako.

Tingin kasi nila sa'kin, strong independent woman, a woman who can control everything in her life, the one who can manage everything either in school or in the house. But they don't know that I am slowly getting weaker, mas madami akong naitutuong Oras sa mga gawaing bahay kaysa sa gawain ko sa school.

Minsan ng kapag may quiz kami, hindi narin ako nakakapag review dahil ginagahol na ako sa oras.

Ang uwian kasi namin alas sais na nang gabe. Pag dating ko palang malalaba na agad ako ng mga labahan na ginamit ko sa araw na iyon, tapos maghahanda ng mauulan namin dahil wala padin ang mga magulang ko niyan, ang nasa bahay palang ay ang dalawang bunso kong kapatid na hindi mo naman maasahan.

Kapag nakapag kapunan na kami ng mga kapatid ko, mag lilinis ulit ako ng bahay, may lalapag ng higaan, Minsan mag huhugas pa ng mga pinagkainan at pag tapos tutulungan ko ang kapatid ko sa assignment niya sa school at hindi pa tapos kasi aasikasohin ko pa ang kapatid ko sa pagtulog.

I'm so freaking tire to the point na gugustuhin ko nalang matulog at ipabukas nalang ang mga assignment ko. Pero ang hirap kasi kapag kagising ko dating gawi, isisiksik ko nalang ulit ang gawain ko sa school.

"Okay class, please stand and let us pray" tumayo kaming lahat tiyaka nagdasal.

Habang nag chu-churos prayer ang mga kaklase ko ako ito nananalangin na sana malagpasan ko ng maayos ang mga mangyayare sa araw na ito.

Ganon ako palagi, isinasaalang alang ko nalang kay /papaG ang mga mangyayare sa'kin. Siya nalang ang bahala sa'kin kasi, pagod narin naman ako sa lahat.