sana kek yaptım... (hyunlix)

Pacify Her

Revirde 2 ders aralıksız ağladım. Kendimi sadece şoka girdiği için ittiremediğine falan inandırmaya çalışıyordum ama nafile kimi kandırmaya çalışıyorum? Eve gitmeliyim ama o 2 ders saati boyunca ağlarken ayaklarımın ağrıdığını fark etmemiştim üzerine oturmuştum 2 saattir.Hala ağlıyorum Minho ve Seungmin her yerde beni arıyordur mühtemelen ama buraya geldiğimi bilmiyorlar.En sonunda kendimde kalkacak gücü buldum eve doğru topallaya topallaya yol almaya başladım.Eve gidincede işler iyi olmadı bir açıklama yok bir mesaj bile atılmamış tabi orada olduğumu bilmiyordu ya da onu sevdiğimi, beni büyülediğini.

O an o kadar, o kadar Jisung'u kıskandımki onu da bilmiyor... Sinirlerimi bozuyor

Someone told me stay away from things that aren't yours
But was he yours, if he wanted me so bad?

Pacify her
She's getting on my nerves
You don't love her
Stop lying with those words

Pacify her
She's getting on my nerves
You don't love her
Stop lying with those words

Birisi bana senin olmayan şeylerden uzak durmamı söyledi
P

eki beni bu kadar çok isteseydi o senin miydi?
Onu sakinleştir
Sinirlerimi bozuyor
Onu sevmiyorsun
Bu sözlerle yalan söylemeyi bırak
Onu sakinleştir
Sinirlerimi bozuyor
Onu sevmiyorsun
Bu sözlerle yalan söylemeyi bırak

Artık son aşkımdan da vazgeçmenin vakti gelmişti tabi yapabilirsem. Eskiden bana yardım edecek biri olurdu işte bana o güzel sesiyle çok anlamlı sözler söylerdi ama o yok şu an.

/////
O gece en sonunda bayılana kadar ağlamıştım uyandığımda okulda şu an 4. ders işleniyordu. Bir umut sadece ufacık bir umut yüzünden okula gittim.Sınıfa girdim hoca arkamdan bağırıyordu niye geç kaldım diye yüzünü bile görmedim dersin ne olduğunu bile bilmiyordum. Seungmin ve Minho, sorgulayıcı biraz da hüzünlü bir şekilde bakıyordu. Sırama oturduğum gibi kafamı sağa çevirdim onu son kez görmek istedim büyük ihtimal bu sefer kendi canımı alırım çünkü.Her şey çok hızlı gelişmişti ve hızlıca da bitirmeliydim. Belki bugün bir özgüven patlaması yaşarımda dün gördüklerimi sorabilirim belki. Sağa baktım... Yoktu!? Bana bir kötülüğü dokunmamıştı ondan nefret edemiyordum sadece iyiliğini istiyorum bunları düşünürken de bir yandan umarım iyidir diye yalvarıyordum sebepsizce. O gün gelmedi...

Sonraki günde...

Ondan sonraki günde...

Bense her gün o bugün gelicek diyerek kendimi motive edip zorla bu ölü vücudu okula götürdüm.Ama o gelmedi... Ne de Jisung geliyordu o da yok olmuştu. Belki de Hyunjin'in bana olan bütün davranışları bir oyundu şimdi ise Jisung ile kaçmışlardı. Belki olarak kalsın lütfen gerçekleri öğrenirsem bu ölü bedeni bile kaldıramam.

Onu son görüşümün o sahne olmasını istemezdim tek dileğim bu. Ama gerçekleşmedi işte.

/////
Bu olaydan 2 yıl geçti 2 yıldır onsuz yaşıyorum fiziksel olarak, ruhsal olarak ilk günden öldüm zaten.Bir yerden sonra onu görme umudum da kesildi 2 yıldır okula gitmiyordum onu görmemek zoruma gidiyordu çünkü. 2 yıldır konuşmuyordum onun sesime yaptığı iltifatlar aklıma geliyordu çünkü.2 yıldır evden çıkmıyordum Felix'in intihar etmeye bile gücü yoktu.Çünkü yemek yemiyordu doğru düzgün ,yeme bozukluğu vardı artık.Günlük rutihi sadece kusmak ve bayılıp uyumaktan ibaretti. Niye yemek yemediğini , neden bunu hastalık olmasını engellemediğini sorarsanız bu genç yemek yemeği bırakmıştı ona verdiği kekler, kurabiyeler aklına geldiği için.En zoruna giden ise küçük Felix'in evdeki kavga seslerini duymamak için sığındığı müziği bırakmasıydı.Dinlemiyordu 2 yıldır veya dinleyemiyordu daha doğru bir terim olur