" Ben burada olduğum sürece kimsenin sana zarar vermesine izin vermeyeceğim."
Birbirleriyle zıt olan duygular hep birlikte geliyordu. Tıpkı zıt kutupların birbirlerini çekmesi gibi.
Delicesine ölmek isterken yaşama sevinciyle doldum ben. Gerçek baba...
Herkese göre değişen oldukça göreceli bir kelime aynı zamanda.
Sözlükte; varlığını sürdürmek, sağ olmak olarak tanımlansa da, insan hayattayken de ölemez mi?
Fiziksel olarak kalbi atsa bile ruhunun enerjisini kaybedemez mi?
Yaşayan diğer insanlar bizi bir yılan misali zehirleyemez mi?
Hepsinin cevabını zihnimin derinliklerinden verdim bunu biliyorum. Bu da bir diğer düşüncemi kanıtlıyor aslında. 'Cevabını bildiğimiz soruları sormak kendimize bir itiraf sayılır.'
Sahi! Gerçekten öyle değil mi?
Zihnimin derinliklerinde kabul edemediğim ama gerçek olan şeyler karşıma bir soruymuş gibi çıkıyor. Ve bu sorulardan kaçtıkça daha çok kovalanıyorsun derin düşünceler adlı bataklıkta. Ve her bir adımda daha çok batıyorsun aslında.
Kendi yapabileceklerimden korkup saklanmayı tercih etmiştim. Yaşamamayı seçtiğimi fark ettim. Yaşamadığımı fark ettim.
Fakat öğrendim...
Hayatı en sonuna kadar yaşamayı, eğlenebildiğim kadar eğlenmeyi, ne kadar başarısız olursam olayım denemeyi öğrendim. Yaşamayı, insanları sevmeyi öğrendim.
Artık kaçmamayı öğrendim; kendimden , düşüncelerimden, insanlardan, korkularımdan.
Ve aslında tüm bunları o küçük kıza sen adlı panzehir öğretti...
~Rona
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Chan tüm STAYlere öğretti...
İlk kelimemiz bittiğinden böyle bir bölüm var. Hanı hikaye başlıkları var ya ondan bahsediyorum. Bir sonraki kelime de bittiğinde yine bu tarz bir şey yazacağım inşallah Kendinize iyi bakın<3
