အေမွာင္လႊမ္းသည့္ေန႔
မနက္ခင္း ၁၀နာရီခန႔္အခ်ိန္ ေရၾကည္႐ုံးမွခြင့္ယူကာ အိမ္တြင္အနားယူေနေသာရက္ျဖစ္သည္။အေအးမိ၍အဖ်ားတက္ေနသျဖင့္ ခြင့္တင္ၿပီး အိမ္၌သာေနျဖစ္သည္။ေနမေကာင္း၍ ေဝးေဝးလံလံဘယ္မွမသြားခ်င္။သို႔ေသာ္အခန္းထဲတြင္ အမ်ားသူငါေနမေကာင္းျဖစ္သလို လွဲမေနလိုျပန္။
ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ အက်ႌလက္ရွည္အပါးေလးတစ္စုံႏွင့္ထြက္လာကာ အိမ္ေရွ႕ကဒန္းေလးဘက္ထြက္လာခဲ့သည္။လက္ထဲတြင္လည္း earphone ကိုကိုင္လာသည္။ခႏၶာကိုယ္မွာႏြမ္းလ်ေနေသာ္လည္း သီခ်င္းေအးေအးေလးမ်ားနားေထာင္လိုက္လွ်င္ျဖင့္ စိတ္အာ႐ုံမ်ားတက္ႂကြလာမည္ဟုထင္မိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
ဒန္းေပၚေရာက္လွ်င္ earphone ႏွင့္ဖုန္းကို join လိုက္ၿပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုနားေထာင္လိုက္သည္။ဖိုးခ်ိဳ၏ ကဗ်ာမ်က္ႏွာသီခ်င္းမွာ ႏွလုံးသားတြင္ပန္းခ်ီပုံေလးတစ္ပုံ ခ်က္ခ်င္းေရးဆြဲမိေစသည္။ဒုတိယသီတာ သို႔မဟုတ္ အုပ္အုပ္။သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ေျခေထာက္ကလည္းဒန္းကိုလႊဲေနေပသည္။စိတ္ကူးထဲတြင္ အခ်စ္လိပ္ျပာေလးရစ္ဝဲေနေပၿပီ။
လိပ္ျပာကေလးဆီ အခ်စ္စိတ္တို႔ကေရာက္ေန၍ သတိပိုရလာသည္။သီခ်င္းခဏရပ္လိုက္ၿပီး ဖုန္းေကာက္ေခၚမိလိုက္သည္။ေနထိုင္မေကာင္းခ်ိန္တြင္ ခို၀င္ခ်င္သည့္ရင္ခြင္ကို တံခါးေခါက္လိုက္သည္။
"ဟယ္လို အန္တီ"
"သမီး"
"ခုခ်ိန္ႀကီးဘာကိစၥလဲရွင္"
"မအားဘူးလား ေရၾကည္ဖုန္းခ်လိုက္မယ္ေနာ္"
"မဟုတ္ပါဘူး ႐ုံးခန္းထဲမွာေနတာ ႐ုံးအလုပ္ေတာ့လုပ္ေနတာပါပဲ"
"သိပ္ၿပီးမ်ားတဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး"
"ဘာျဖစ္သလဲ အသံလည္းမေကာင္းပါလား"
"ေရၾကည္ေနမေကာင္းလို႔ ဒီေန႔႐ုံးမသြားဘူးအန္တီ"
"မေန႔ညကဖ်ားေနလို႔ ေလးျမတ္ေဆးလာထိုးေပးတယ္"
"ခုေတာ့ လူကသိပ္မလႈပ္ခ်င္တာနဲ႔ခြင့္ယူလိုက္တာ"
"အားလည္းနည္းသလိုပဲ ဖ်ားတာကအရင္ေန႔ကတည္းက ေဆးေသာက္ၿပီးအလုပ္သြားတာပဲ"
