Το μυστικό

Ακόμα σ' αγαπώ

Η Κατερίνα κοίταξε έκπληκτη την Ελένη προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει αυτό που μόλις είχε ακούσει. "Τι εννοείς; Θα επιστρέψεις μόνιμα;" αναρωτήθηκε κι η Ελένη της ένευσε αρνητικά. "Οχι. Μόνιμα δεν μπορώ να επιστρέψω, αλλά θα πάρω την κόρη μου τώρα που είναι καλοκαίρι και θα πάμε να γνωρίσει τον τόπο της και τους συγγενείς της. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα γνωρίσει τον πατέρα της ή ότι ο Λάμπρος θα μάθει για εκείνη. Δε θα διαλύσω την οικογένειά του" της εξήγησε με τη σιγουριά να χρωματίζει τη φωνή της. "Έχεις δίκιο Κατερίνα. Δε γίνεται να ζω άλλο έτσι. Κουράστηκα. Μου έλειψε το χωριό μου, οι αδερφές μου... Δεν αντέχω να ζω μια ζωή μέσα στον φόβο μήπως κάποιος μας ανακαλύψει. Θέλω να αναπνεύσω επιτέλους και μόνο εκεί θα καταφέρω να το κάνω. Ελπίζω μόνο οι αδερφές μου να με καταλάβουν και να με συγχωρήσουν". 

Η Κατερίνα την έκλεισε στην αγκαλιά της. "Να κάνεις αυτό που λαχταράει η καρδούλα σου και μη νοιάζεσαι για τους άλλους. Κι οι αδερφές σου αν σ' αγαπούν πραγματικά θα χαρούν για σένα και το παιδάκι σου και δε θα σε κατακρίνουν. Θα σου πουν ότι έκανες το σωστό και θα ανοίξουν την αγκαλιά τους και για τις δυο σας. Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτούν μόλις σε δουν είναι πως έφερες στον κόσμο ένα παιδί χωρίς πατέρα. Όταν σας δουν θα πέσουν στην αγκαλιά σας και μόλις γνωρίσουν αυτό το πλασματάκι θα τα ξεχάσουν όλα. Θα τους δώσει τόση χαρά η Ελπίδα μας που θα πάρει με μιας την πίκρα τόσων χρόνων" της είπε καθησυχαστικά η Κατερίνα κι η Ελένη σκούπισε τα δάκρυα που είχαν μαζευτεί στα μάτια της. Ίσως αυτή να ήταν η πιο σωστή απόφαση που είχε πάρει ποτέ στη ζωή της. Δεν ήξερε πού θα οδηγούσε. Όμως αυτό που γνώριζε καλά ήταν πως έπρεπε να σταματήσει να ζει σαν εξόριστη. Ήταν περήφανη για την κόρη της και δεν την ένοιαζε πλέον να μάθει ολόκληρος ο κόσμος γι' αυτό το παιδί.

Το βράδυ η Ελένη κοίμιζε την Ελπίδα στην αγκαλιά της όπως πάντα. Είχε ξαπλώσει δίπλα της στο κρεβατάκι της έχοντας τυλίξει τα χέρια της γύρω από το σώμα της και της σιγοτραγουδούσε. "Κοίτα με γλυκιά μου αγάπη... κοίτα με γλυκιά... Κοίτα με κοίτα πρώτη μου αγάπη, σήμερα είμαι εδώ" έκανε μια μικρή παύση στη σκέψη πως σε λίγες μέρες αυτοί οι στίχοι θα αποκτούσαν ξανά το νόημά τους. Αυτό το τραγούδι είχε γίνει το αγαπημένο της μικρής. Της το τραγουδούσε η Ελένη από τη μέρα που γεννήθηκε και μόνο με αυτό την έπαιρνε ο ύπνος. Αν ήξερε την ιστορία του θα το αγαπούσε ακόμα περισσότερο. Θα εντυπωσιαζόταν αν μάθαινε πως είναι το τραγούδι των γονιών της. Ίσως βέβαια γι' αυτό να της άρεσε τόσο. Μπορεί κάποια φωνή μέσα της να της έλεγε πως είναι ξεχωριστό. Ήταν σημαντικό για τους γονείς της, άρα ήταν και για την ίδια κι ας μην το γνώριζε.