Το μυστικό

Τυχερό αστέρι

Εκείνο το πρωί η Ελπίδα είχε πάει με την Ασημίνα και τον Σέργιο στη Λάρισα. Η Δρόσω βρήκε μια δικαιολογία και έφυγε από το σπίτι για να αφήσει μόνους τον Λάμπρο και την Ελένη, γνωρίζοντας ότι η μικρή δεν ξεκολλάει ούτε λεπτό από δίπλα τους. Η Ελένη που είχε ξυπνήσει νωρίτερα για να ετοιμάσει την Ελπίδα, πήγε κοντά στον Λάμπρο που κοιμόταν ακόμα γαλήνιος. Κάθισε δίπλα του στο κρεβάτι και έμπλεξε τα δάχτυλά της στις μπούκλες των μαλλιών του που είχαν ανακατευτεί από τον ύπνο. 

Ο Λάμπρος άνοιξε τα μάτια του αναγνωρίζοντας το άγγιγμά της. "Καλημέρα" ψέλλισε κι η Ελένη έσκυψε και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη του. "Τι έγινε; Πού είναι η μικρή;" αναρωτήθηκε κι η Ελένη ξάπλωσε το σώμα της πάνω στο δικό του. "Πήγε με την Ασημίνα και τον Σέργιο στη Λάρισα. Έφυγε και η Δρόσω. Μόνοι μας είμαστε... " αποκρίθηκε και τον φίλησε έντονα κόβοντας του την ανάσα. Ο Λάμπρος γύρισε απότομα το σώμα της στο στρώμα του κρεβατιού και βρέθηκε εκείνος από πάνω της. "Επιτέλους, μου έλειψες" ψέλλισε και άπλωσε το φιλί του στον λαιμό της. Η ανάσα της έγινε βαριά. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε με γρήγορο ρυθμό προσπαθώντας να συντονίσει την καρδιά και το μυαλό της. Τα μάτια της έκλεισαν και τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω του. Από τότε που τα ξαναβρήκαν δεν είχαν καταφέρει να μείνουν μόνοι. 

Παραδομένη απόλυτα σε εκείνον και στο φιλί του σχεδόν δεν άκουσε την πόρτα που χτύπησε. Διέκοψαν απότομα το φιλί τους και κοιτάχτηκαν με την απόγνωση και την αγανάκτηση φανερή στα μάτια και των δύο. "Δεν το πιστεύω. Κάποιος μας κάνει πλάκα..." είπε ο Λάμπρος φανερά εκνευρισμένος. Σηκώθηκε από το κορμί της για να φορέσει το παντελόνι του κι εκείνη με τη σειρά της έβαλε τη ρόμπα της και πήγε να ανοίξει προσπαθώντας να κρύψει την αναστάτωση της. Έστρωσε τα ρούχα της κι αφού ανέκτησε τις αναπνοές της άνοιξε ήρεμα την πόρτα. 

Η Βιολέτα μπήκε μέσα χαμογελώντας. "Καλημέρα Λενιώ μου" αναφώνησε κι η Ελένη της χαμογέλασε. "Βιολέτα μου; Τι έκπληξη είναι αυτή! Συνέβη κάτι;" αναρωτήθηκε η κοπέλα παραξενευμένη από την πρωινή επίσκεψη της φίλης της. "Τίποτα ανησυχητικό, μην ανησυχείς. Θέλω να μιλήσω λίγο με τον Λάμπρο. Είναι εδώ; " αποκρίθηκε κι η Ελένη της ένευσε καταφατικά και πήγε να τον ειδοποιήσει. "Δεν έχουμε προλάβει να τα πούμε από τότε που γύρισες. Πώς είσαι; Η μικρή; Τι κούκλα είναι αυτή! Φτυστή εσύ είναι το πουλάκι μου!" παρατήρησε η Βιολέτα κι η Ελένη της χαμογέλασε νιώθοντας περήφανη για την κόρη της. "Τώρα είμαστε καλά Βιολέτα μου, μην ανησυχείς. Τώρα είμαστε παραπάνω από καλά" τη διαβεβαίωσε και μπορούσε να καταλάβει ότι της λέει την αλήθεια. Το χαμόγελο που κοσμούσε το πρόσωπό της μαρτυρούσε ότι είναι πιο ευτυχισμένη από ποτέ. "Αχ βρε κορίτσι μου τι τράβηξες κι εσύ"." Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Το μόνο που έχει σημασία για μένα τώρα είναι πως η κόρη μου γνώρισε επιτέλους τον πατέρα της και την οικογένειά της. Δε ζει πλέον εξόριστη από τον τόπο της. Αυτό μου είναι αρκετό. Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα αφορούν τον Λάμπρο" της ξεκαθάρισε. "Καλά κάνουν και δε σε αφορούν. Εσύ κοίτα να χαρείς τη ζωή σου με την κορούλα σου και τον άντρα που αγαπάς και μην νοιάζεσαι για τίποτα άλλο" τη συμβούλεψε.