Üç yıldır sevgili olan Minho ve Jisung hayatlarını istedikleri gibi geçiriyorlardı. Jisung genetik olarak aldığı hastalığı sevgilisinden saklıyordu. Üzülmesini istemiyordu. Arada sırada doktora kontrole gider, hastalığının ilerleme seviyesine bakardı. Jisung çoğunlukla ağır baş ağrısı ve denge bozukluğu yaşardı. Minho onun için çok endişelenirdi. Her seferinde kendisine hastaneye gitmeyi teklif etse hepsini reddeder şimdi geçeceğini söylerdi Jisung. Üçüncü yıllarını tamamladıkları gün Minho elinde Jisung'a ait olan doktor raporları ile yanına gitti. İçindeki korku ve şaşkınlıkla kağıda yazı yazan Jisung'un önünde durdu. "Jisung..." Sesi fısıltı gibi çıkıyordu. Jisung Minho'nun elinde gördüğü kağıtların sakladığı kağıtlar olduğunu anladı. Ayağa kalkarak konuştu. "Açıklamama izin ver-" sözünü tamamlayamadan Minho tekrar konuştu. "Neden söylemedin?" Minho kendini çok güvensiz biri gibi hissetti o an. Kalbi kırılmıştı. Jisung başını önüne eğerek konuştu. "Özür dilerim... Bunları ben gittikten sonra oku sevgilim." Masanın altındaki çekmeceyi açtı Jisung. Çekmecenin içinde 155, masanın üstündeki ile 156 tane zarf vardı. Jisung her bir zarf için bir hafta ayırmıştı. O hafta yaşadığı duyguları, söylemek isteyip söyleyemediği her şeyi zarfın içindeki mektuplara yazmıştı. 156 hafta yani üç yıl boyunca Jisung, Minho ile olan anılarını, duygularını bu zarflara sığdırdı. O gece onun için son gecesiydi. Sabah kalkamayacağını bildiği son gece... Arkasında bıraktığı 156 zarf ile gökyüzünde bir yıldız olmuştu Jisung.
