Μεσάνυχτα

Έξω από το δάσος

Εάν κάποιος έγραφε μία γραμμή για την ζωή μου, εάν ήθελε να υπερβάλει, να ξεριζώσει την αλήθεια μέσα από τις μυθοπλασίες μου, σίγουρα θα έγραφε πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής μου είναι ότι ερωτεύομαι ιδέες. Σε περίπτωση που έπρεπε η ιστορία να βασιστεί σε πραγματικά γεγονότα, σίγουρα θα συνέχιζε κάπως έτσι: ερωτεύεται οτιδήποτε η ίδια σκαρφίζεται.

Θα ήταν η αλήθεια, διότι πάντα είχα περισσότερες αναμνήσεις απ' ότι είχε εκείνη. Μέσα στο κεφάλι μου ζούσα περισσότερα πράγματα απ' όσα υπήρχαν ώρες μέσα στην ημέρα για να κάνουμε. Και αυτές οι αναμνήσεις ποτέ δεν έβγαιναν από το κεφάλι, ποτέ δεν γίνονταν πραγματικότητα, ποτέ δεν γνώριζαν κάποιον πέρα από μία μοναχική κοπέλα. Για κάθε ανάμνηση φύτρωνε ένα δέντρο και το πότιζα, το φρόντιζα, του καθάριζα τα φύλλα. Κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο πυκνό, η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και του καθαρού οξυγόνου τρύπαγε τους πνεύμονες μου μέχρι να ματώσουν. Δυστυχώς, οι πνεύμονες μου είχαν φτιαχτεί για μία μεγαλούπολη, όχι για πλαστικά δάση που δεν τελειώνουν ποτέ. Αν ανοιγόκλεινα τα μάτια μου, τα δέντρα ήταν τόσο πυκνά που δημιουργούσαν ξύλινους τοίχους. Μπλέκονταν μεταξύ τους και έφτιαχναν έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο που με αγκάλιαζε και με έπνιγε και μου έδινε νερό όταν διψούσα.

Κατά κάποιον τρόπο, με προστάτευε με έναν τρόπο που με σκότωνε.

Κάθε φορά που κάποιος μιλάει για ο δάσος, ο τρόπος που κάηκε γίνεται όλο και πιο θολός. Χάνεται κάπου στα όρια των ανθρώπων που αγαπάω. Χάνεται μέσα σε ένα μπαρ, δίπλα σε ένα φλιπεράκι της προηγούμενης δεκαετίας, μαζί με ανθρώπους με τους οποίους μάθαμε μαζί την αλφαβήτα. Εξαφανίζεται στους λευκούς τοίχους μία νοσοκομειακής αίθουσας διαμονής, ενώ περιμένω μια διάγνωση που θα μου αλλάξει την ζωή, όπως αλλάζουν τα μεσάνυχτα την καλύτερη μέρα της ζωής σου. Ίσως βρήκα την έξοδο από το δάσος σε εκείνες τις στιγμές. Όπως είπα πριν - όλα είναι λίγο θολά. Καθαρίζουν λίγο στα σκαλιά του μουσείου. Ο καφές που πριν δύο λεπτά βρισκόταν στα χέρια μου, κολλάει πλέον στο μαρμάρινο πάτωμα του κριπιδώματος. Μία κοπέλα μόλις μου είπε το όνομα της. Θυμάμαι ότι ξεκίνησε να ορίζει τον εαυτό της και δεν σταμάτησε, δεν άφησε περιθώριο για να το γεμίσω με περισσότερα δέντρα, να το κατασκευάσω και να αγαπήσω κάτι που δεν βρίσκεται εκεί. 

Το δάσος κάηκε επειδή μία περαστική κοπέλα με το όνομα ενός δέντρου φύτρωσε σε άγονο έδαφος. Η αλήθεια βρίσκεται εδώ και θα την ψιθυρίσω: καμία μεγαλόπνοη σύνθεση ιδεών για άτομα που δεν υπάρχουν δεν συγκρίνεται με ένα αληθινό γέλιο δίπλα στο Λεξικοπωλείο Παγκρατίου ή με ένα πάπλωμα που σκεπάζει τις πιο ασήμαντες ματιές.