The Five Queens

Κεφάλαιο 3ο: Ο Βασιλικός Χορός

Είχε συννεφιά εκείνο το πρωινό. Ο αέρας ήταν ψυχρός και το γρασίδι του κήπου ήταν ακόμη νοτισμένο από την καταιγίδα της προηγούμενης νύχτας. Στα κλαδιά των δέντρων κάθονταν ήσυχα μικρά σπουργίτια που απλώς παρατηρούσαν τις κινήσεις των φρουρών και των αυλικών που φαίνονταν απασχολημένοι. Δεν ήθελαν να κελαηδήσουν για να μην χαλάσουν την τέλεια μελαγχολική ησυχία εκείνου του φθινοπωρινού πρωινού.

Καθόταν σκυμμένος μπροστά στον τύμβο της βασίλισσάς του, βυθισμένος στις σκέψεις του. Κρατούσε στο χέρι του το χθεσινό τριαντάφυλλο που μόλις είχε αντικαταστήσει. Ήταν τόσο αφηρημένος που δεν άκουσε τα βήματα της μεγαλύτερης κόρης του να τον πλησιάζουν.

"Λευκό της έφερες σήμερα βλέπω. Πώς έτσι, πατέρα; Δεν το συνηθίζεις."

Γύρισε και είδε την Βασιλίνα να στέκει πίσω του και να τον κοιτά με ένα αχνό χαμόγελο και δύο μάτια γεμάτα έγνοια. Εκείνη κρατούσε ένα κόκκινο ρόδο, το αγαπημένο της Βαρβάρας.

"Προτιμούσε τα κόκκινα είναι η αλήθεια", είπε χαμογελώντας, "αλλά σήμερα είναι ειδική περίσταση. Τέτοια μέρα, παιδί μου, πριν από τριάντα τρία χρόνια γνωριστήκαμε με την μητέρα σου στον χορό που οργάνωσε η δική μου μητέρα. Για να της ζητήσω να χορέψει μαζί μου της πρόσφερα ένα λευκό τριαντάφυλλο. Της είχε αρέσει πολύ η χειρονομία. Βλέπεις, ήμουν τυχερός και πέτυχα το αγαπημένο της λουλούδι. Έκτοτε τέτοια μέρα πάντοτε φρόντιζα να της δίνω ένα. Λευκό. Σαν το φόρεμα που φορούσε εκείνο το βράδυ στον χορό

Η Βασιλίνα χαμογέλασε. Αν και είχε ζήσει την μητέρα της πιο πολύ από όλες τις αδερφές της, δεν είχε καταφέρει να μαζέψει πολλές αναμνήσεις από εκείνη, μόλις στα έξι της χρόνια που την έχασε. Λαχταρούσε, συνεπώς να ακούει ιστορίες για εκείνη από τον πατέρα της. Πλησίασε, έσκυψε κι άφησε το ρόδο της στον τύμβο. Γύρισε μετά και κάθισε στο μαρμάρινο παγκάκι πλάι στον βασιλιά.

"Η μικρή, πατέρα, της μοιάζει πολύ όσο μεγαλώνει. Έχουν την ίδια γλύκα στο βλέμμα. Η μητέρα θα ήταν πολύ περήφανη αν έβλεπε πόσο καλόκαρδη κι ευγενική είναι, όπως ακριβώς σου είχε ζητήσει."

"Για όλες σας θα ήταν περήφανη" , είπε εκείνος και έσφιξε το χέρι της με το δικό του." Αλήθεια, πού είναι οι αδερφές σου;"

" Η Αριάδνη επιβλέπει τις ετοιμασίες για την αποψινή δεξίωση, δεν θα ησύχαζε αν δεν περνούσαν όλα από τα χέρια της. Η Αλεξία βγήκε στο δάσος για ιππασία πολύ νωρίς, είπε πως θα αργούσε σήμερα. Η Μυρσίνη προπονείται στην ξιφασκία με τους στρατιώτες και την Ροδάνθη την άφησα να μελετά στην βιβλιοθήκη."