Gölgelerin Hükümdarı

Kargaşa (31)

--Atalay 

''Bugün yapacağımız müsabaka rakiplerim hakkında hiç bilgin var mı?'' Diye sordu Atalay. Geniş omuzlarını,  dövüş eğitimlerinin yapıldığı o saydam iplere yaslayarak konuşurken. Aslında bu bilgiye hiç ama hiç ihtiyacı yoktu, sadece eskisi gibi davranmaya çalışıyordu. Şimdiki maçları eskinin aksine iddia baronu piçin kimin kazanmasını isterse ona göre oynanıyordu. Yine de bunu sevgilisine belli etmemesi gerekiyordu, çünkü eğer belli ederse onu da bunun içine sürüklemekten korkuyordu. 

Bir zamanlar bu eğitim yeri, ki bu çocukken olduğu anlamına geliyordu, onun için gerçekten eğitim yeriydi. Şimdi ise gece kimsenin olmadığı bu yerde gizli şekilde ritüel yaptığı bir yer olmuştu. Bu ritüeller sayesinde aldığı muskalar, dövüşte ne kadar darbe alırsa alsın; ne kadar kemiği kırılırsa kırılsın acısını hissetmemesine, dövüşte ayakta kalmasına neden oluyordu ve kendisini normal bir büyücüden en az on kat dirençli yapıyordu.  Ve şimdi yanında kız arkadaşıyla bir tane daha yapacaktı. 

Atalay'ın kız arkadaşı, o pembe düz saçları ve yandan yaptığı at kuyruğuyla, beyaz teniyle ve masmavi gözleriyle aslında tam anlamıyla bir başyapıt sayılabilirdi. Onunla bu kafes dövüşlerinde tanışmıştı. Kendisi seyirci gibi gözüken ama aslında kafes dövüşlerinde yasadışı bahisler kuran bir kadındı ve bu işten deli gibi para akışı sağlıyordu. Atalay'ın onunla sevgili olmasının asıl sebeplerinden birisi ise yaptığı işi sayesinde rakipleri hakkında bilgisi olması ve detaylı analizlere sahip olmasıydı. Bu kız, karşı karşıya gelecek iki rakibin zayıf ve kuvvetli yönlerini çok iyi biliyordu ve buna göre kimin kazanacağı hakkında neredeyse kesin bir tahminde bulunabiliyordu. Yani Atalay için paha biçilmez bir nimetti, Defne'nin onunla  sevgili olma teklifini kabul etmesi. 

Defne o parlak gözleriyle Atalay'a döndü. ''Benim kim olduğumu unuttun galiba?'' Dedi ve gülümseyerek onunla rakibi hakkında bilgiler paylaştı. Atalay'da onu dinlerken bir yandan mumları hazırlıyor bir yandan Oujia tahtasını hazırlıyordu. Atalay, Defne'nin her dediğini hafızasına kazıyarak başıyla onaylarken yanlış dizdiği Oujia tahtasını tekrar dizmek zorunda kaldı. 

Ardından tüm hazırlıklar bitince, Defne'nin konuşması da bitmişti ve şimdi işe koyulabilirlerdi. 

"Aşkım, sen çıkabilirsin. Bitince çağırırım" dedi Atalay kafasıyla kapıyı işaret ederek. Defne cevap olarak sessiz bir şekilde kafasını salladı ve saydam iplerin üzerinden atlayarak kapıya ulaştı. Atalay kapı sesini duyar duymaz harekete geçti.

''Duygularınla başa çık'' Dedi derin bir nefes alarak, vücudu ister istemez gerilmişti ve kasları korkudan şiddetli bir şekilde titriyordu. Bu ritüeli kaç kez yapmıştı sayamazdı ama her defasında korkular onu sarıyor gibiydi. Atalay derin bir nefes aldı. ve sözleri fısıldamaya başladı. Ardından her şey bir anda olup bitiyor gibiydi. Dışarıdan gelen o yağmurun tıkırtıları, içerideki sesi bastırmış Atalay'ın fısıltılarını duyulmaz hale getirmişti. O her bağırdığında şimşekler de aynı tepkiyi veriyor, tüm odayı kaplayan bir gürültü çıkarıyordu. Şimşeklerin arasından fark edilebilen tek şey ise vücudu tamamen kırmızı taşlardan oluşan yarı saydam bir kadının Atalay ile konuştuğuydu. Kim bilir aralarında ne diyaloglar geçiyordu. 

 Bazı şeyler çözümsüz kalabiliyordu, aynı bu hava olaylarının sesi gibi. Büyücüler, istediklerinde bir odayı tamamen ses geçirmez yapabiliyorlardı ama gök gürültüsü ve şimşek her defasında bu büyüyü kırmayı başarıyor ve anlaşılmaz bir şekilde içeriye sesi geçiriyordu. Büyü hala daha çözülmemiş tonlarca şey barındırırken ve iyi amaçla kullanıldığında birçok şeye çözüm getirirken, zaman zaman kötü amaçlarla da kullanılabiliyordu. Aynı şu an Atalay'ın yaptığı gibi. Oujia tahtasındaki o çubuk son kez hareket ettikten sonra Atalay, renk değiştirmiş yüzüyle beraber tahtayı hızlı ve sert bir şekilde toplamaya başladı. Bağıra bağıra küfürler savuruyordu hayatında bir gün şu ritüellere gerek duymadan bir şeyler başarmayı çok istiyordu ama buna mecburdu. Çünkü bu ritüeller olmadan Atalay bir hiçti.