Egeyle oturduktan sonra odama çıktım ve yatağıma uzandım. Volkanı affetmemiştim beni kırmıştı ben onu düşünürken o beni böyle birşeyle suçlamıştı. O yüzden biraz burnu sürtecekti. Gözlerimi kapattım ve uyumaya çalıştım.
"Melina..." Sol tarafıma döndüğümde o adamı gördüm. Neden buradaydı? Ya da buraya nasıl girmişti?
"Artık elimdesin." Neden ağzımı açamıyordum? Ellerimi oynatmaya çalıştığımda hareket de edemiyordum. Bu nasıl bir kabustu. Bana doğru gelmeye başladı bense hareket etmeden ağlayarak onu izliyordum.
"Sence sana ne yapmalıyım?... Bence ölmelisin." Elinde gördüğüm bıçakla gözlerim şok ile açıldı.
"Çok aciz birisin kimse seni istemiyor, baş belası olmaktan başka bir şey değilsin sen." Hayır demek istiyordum ama bunu yapamıyordum. Ailem beni seviyordu onlar böyle düşünmüyorlardır. Elindeki bıçağı acımasızca karnıma sapladı.
Gözlerimi nefes nefese bir şekilde açtım. Ağlayarak etrafa baktım odamdaydım ve kimse yoktu. Odamın kapısı hızla açılınca yerimden sıçradım. Gelen Yalçın beydi.
"Meleğim..." Yanıma gelip beni kollarının arasına aldı.
"Geçti meleğim kabustu sadece." Saçlarımı okşayarak beni sakinleştirmeye çalıştı.
Kaç dakika öyle kaldık bilmiyorum ama bana iyi gelmişti.
"Daha iyi misin?" Başımı olumlu anlamda salladım. Yüzümü ellerinin arasına aldı ve anlıma ufak bir öpücük kondurdu.
"Yanımda kalır mısın? En azından ben uyuyana kadar." Gülümseyerek başını salladı ve yanıma uzandı. Kabusumda aklıma takılan şeyi sordum.
"Şey... Birşey sorabilir miyim?"
"Sor meleğim." Yutkunarak konuşmaya başladım.
"Ben size yük olmuyorum değil mi?"
"O nasıl söz meleğim. Sen benim en değerlimsin nasıl yük olduğunu düşünürsün." İçim rahatlamıştı Yalçın beye sarılarak gözlerimi kapattım.
Sabah olduğunda babam yanımda değildi. Evet artık baba ve anne diyecektim. Yataktan kalkıp üzerimi değiştirdim. Üzerime beyaz kalın askılı bir crop altıma su yeşili bir pantolon giydim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Çanta hariç)
Odamdan çıkıp aşağı indim kimse yoktu. Tekrar yukarı çıkıp odalara girmeye başladım ama hiçbiri yoktu.
"Fıstığım..." Yiğit'in sesini duymamla aşağıya indim.
"Herkes nerede?" Gülümseyerek elimi tuttu ve beni dışarı çıkarttı.
