Mor Menekşe | Taekook

O Sadece Terzin

Yeni bir bölüme hazır mısınızzzz?

Bayağıdır atmıyordum özlemişimm

Önceki bölüme +10 oy gelmedi bu beni biraz üzdü :'
Yani oy tuşuna basmak çok zor değil yine de siz bilirsiniz oy atan 6 kişiye çok teşekkür ederimm

Ve arkadaşlar lütfen Kaime sövmeyin. Acısı var çünkü.

Ben sizi tutmayayım iyi okumalarr

(Paragraf aralarına yorum atarsanız sevinirim :))

***

Taehyung

Saat öğlen 12 ve Jungkookun elimi tuttuktan sonra geçen 14. gün...

Hala yoğun bakımda. Elimi tuttuğu gün hemşire bunu görmüş ve heyecanla doktoru çağırmıştı. Doktor apar topar beni odadan çıkarmış ve Jungkooku muayeneye almıştı. Ben de o sırada gözlerim sulu bir şekilde olanları bizimkilere anlattım. Doktor çıktığında gülümseyerek

"Bay Kim. İçeride her ne konuştuysanız hasta da olumlu bir etki yaratmış. Bilinci kapalı olabilir. Ama bu sizi duyamayacağı anlamına gelmez" demişti. Kalbim güp güp güp atarken sadece teşekkür edebilmiştim. Bundan sonraki günlerde aynı şekilde onu ziyaret etmem gerektiğini söyledi. Zaten benimde amacım buydu. İlk gün 5 dakikaydı ama artık 10 dakika olmuştu. Üstelik ziyaretçi sayısını ikiye çıkarmışlardı. Bu sayede diğerleri de yakından görebiliyordu.

Onların ne konuştuğunu bilmiyorum ama ben genelde günümü anlatır, ona olan sevgimden konuşur ve elini sıkarak ziyareti bitirirdim. Çoğu zaman ondan olumlu tepki aldım. Mesela 5 gün önce yine aşkımla ilgili konuşurken oksijen maskesinin altından tebessüm etmişti. Ve inanır mısınız? Doktorlar uyanma şansının bu sayede artabileceğini söyledi.

Bir kaç gün önce de özel eşyaları verildi. Bir şey için almaları gerekiyormuş. İşleri bittiğinde bana verdiler. Telefon, kimlik, cüzdan vs.

Jimin eski neşesini kazanmıştı uyanma şansının artabileceğini duyduğunda. Diğerleri de düzelmişti. Ama ben... İlk günkü kadar olmasa da hala ağlıyordum. Kötü düşünce zihnimi ele geçirmişti resmen. Ama bu düşüncelerimi Jungkooka yansıtmamaya çalışıyordum.

Biraz sonra tekrar ziyarete gidecektim. Şu an bizimkilerle oturmuş öğlen yemeğini yiyorduk hastane kantininde. Acil işlerimiz dışında hiç birimiz buradan ayrılmamıştık. Bo youngu eve yollamıştım. Her gün bizimkilerden biri evde onunla kalıyordu. Ara sıra ben de gitmiştim. Böylece hem hastaneden ayrılmıyor hem de aklım onda kalmamış oluyordu. Bugün kalma sırası normalde Namjoondaydı ama Bo youngun uzun ısrarları sonucu onlar da yanımıza geldi. Şirketi sorarsanız benim yerime birini görevlendirdim. Güvenilir biri. Sadece bazı işler için gitmem gerekmişti. Onun dışında dediğim gibi hastaneden ayrılmıyordum.

"Taehyung?"

Hobinin sesiyle düşüncelerimden sıyrıldım. Dalgın bakışlarımı Hobiye çevirdim

"Hmm?"

"Taehyung. Artık dayanamıyorum. Jungkook ölmedi. Hala yaşıyor. Neden hala böylesin?" dedi yalvaran sesiyle. Ölü ve sıkkın bir ses tonuyla cevap verdim

"Ne yapmamı bekliyorsun Hobi? Şebek mi olayım? Güldüreyim mi sizi? O orda yaşama tutunmak için mücadele verirken hiç bir şey olmamış gibi eski hayatıma geri mi döneyim? Ne yapayım?"