ငဘုန်းလည်း ရတီ့ကိုစားပြီး
ရတီနဲ့စာလုပ်ပြန်လာတော့
အချိန်ကညနေစောင်းလို့နေပြီ။
သူ့အိမ်တွင်စာလုပ်ကြသော
အငယ်ကောင်ရဲ့သူငယ်ချင်းတွေလည်း
ပြန်လောက်ပြီ။ ထို့ကြောင့်
သူအိမ်ပြန်လမ်းတွင်
အအေးလေးသောက်ရင်းနဲ့
လမ်းတွေပတ်ကာ လျှောက်၍ပြန်လေသည်။
ထို့စဉ်
"ကိုကြီးဘုန်းမြတ် ဘယ်သွားမို့လဲ"
'အော် ဆုလဲ ကိုကြီးအိမ်ပြန်မို့'
"'ဘယ်သူတုန်း သမီးရဲ့"'
"ဒါရှင်းမြတ်မင်းအကို ကိုဘုန်းမြတ်သွေး"
စသဖြင့် ဆုလဲ့က သူ့အမေကို
ငဘုန်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးနေတာပေါ့။
ဆုလဲ့တို့က မနှစ်ကမှဒီရပ်ကွက်က်ု
ပြောင်းလာကြတာမို့
မောင်ဘုန်းကို မသိသေးခြင်းဖြစ်သည်။
ဖြစ်ချင်တော့ ဆုလဲ့အိမ်မှာ
ကောက်ညှင်းထုပ် ထုပ်စားတာမို့
အိမ်တွင်းသို့ ခေါ်ကျွေးလေတော့သည်။
စကားကို ပြေပြေပြစ်ပြစ်ပြောတတ်သော
ဘုန်းမြတ်သွေးနှင့် ဆုလဲ့အမေတို့လည်း
ရင်းနှီးသလိုထိ ဖြစ်သွားလေသည်။
"'သား အိမ်ပြန်ရင် ဒါတွေယူသွား
သားညီလေးတို့နဲ့ အတူစားပေါ့"'
"အာ ရပါတယ်ဗျာ"
"'ယူသွားပါသားရယ် ပြီးရင်
ဆုလဲ့ကိုလည်း ညီမလေးလိုသဘောထား
အမြင်မတော်တာရှိရင် ဆုံးမပစ်"'
"ဟုတ်ကဲ့ပါအန်တီ"
ဆုလဲ့အမေပေးလိုက်သော
ကောက်ညှင်းထုပ်လေးဆွဲကာ
အိမ်ပြန်ပြီး စားသောက်ကြတာပေါ့။
နောက်နေ့လည်း သူတို့တစ်တွေ
စာလာလုပ်ကြပြန်တယ်။
ငဘုန်းအိမ်က ကျယ်ပြီး
လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရှိတာကြောင့်လည်း
စာလာလုပ်တာဖြစ်တယ်။
စာလုပ်နေစဉ်မှာပင်
"တီတီ တီ"ဟု၍ ကားတစ်စီးရောက်လာသည်
"သားရေ နှင်းနု ရှိလား"
'ရှိတယ်ဦး ညီလေးတို့နဲ့စာလုပ်နေတယ်'
နှင်းနုအဖေက အရေးကြီးသွားစရာ
ပေါ်လာသည့်အတွက် နှင်းနုကိုခေါ်ကာ
ထွက်သွားလေသည်။
YOU ARE READING
ရှယ်ဝုန်းမယ့် မောင်ဘုန်း
Fanfictionဘုန်းမြတ်သွေးရဲ့ ဘဝဇာတ်ကြောင်းပေါ့။ just a fic ပါနော် အတုယူစရာမရှိပါဘူး။
