Stars Series 1: Stars Will Be The Witness

Chapter 2

Maika

Ano nga ba talaga ang nangyari sa kanilang dalawa ni Carlo?

Ayon sa narinig ko, childhood friends silang dalawa. I guess that means na si Zeron at Carlo ay sanggang dikit? But how did their bromance ended up going like this? Napakarami kong tanong na hindi pa siguro masasagot.

Napabalikwas ako ng tayo nang makita ang isang doktor na lumabas galing sa emergency room. Siya na yata 'yong doktor ni Carlo. "Doc, how's he?" kinakabahan na ako. Sobra. "He's alright now," I exhaled and felt relieved. I really thought that he's not going to be alright. "But... his condition. It's not that good. I hope you're aware that your friend have a heart disease." I know that, based on what Zeron said. "Malala po ba?" iyon lang ang matatanong ko sa ngayon. "It's quite worse. The patient seems to have a congenital heart defect  Meaning that he had it since he was a kid." Oh my... I feel sorry for him... It's my fault he's in there now inside the ER.

"What kind of heart disease does he have, doc?" I need to make sure that even though the doctor said it was "quite worse" Carlo will be alright. "He have a VF. Ventricular Fibrillation." Shit. I don't know what to say. Carlo... He will suffer from it, day by day. And he almost died because of me. Because of me! Kung naging maingat lang sana ako at hindi nakalikha ng gulo. Sana maayos siya ngayon. Sana nakangiti siya ngayon. Sana masaya siya ngayon.

"I want you to sign this and write down the guardians of the patient. Minority like you aren't supposed to be the one taking care of him." But I don't know his guardians. I don't even know his family.

Magsasalita na sana ako nang biglang may sumigaw na isang ginang sa may pintuan ng hospital. "Caloy?! Caloy?! Ang anak ko, Diyos ko!" Caloy? I think I heard that. "Nurse! May pasyente bang Carlo Vicente dito? May sakit siya sa puso! Parang awa niyo na!" humahagulgol na ang ginang at malapit nang mapaluhod sa sahig kung hindi lang siya inalalayan ng mga nurse doon.

"He's alright now, Ma'am. Your son is doing fine now." sabi ng doktor na wala na pala sa harapan ko. "Nasaan siya, doc? Gusto kong makita ang anak ko!" siya pala ang mama ni Carlo. Agad ko siyang nilapitan para kausapin muna. "Good evening po. I-I'm very sorry po. Nagkaganito po ang lahat dahil s-sa akin. Patawad po." nanginginig kong wika. Natatakot ako dahil baka magalit nang husto sa akin ang mama ni Carlo. Nag-aalala na rin ako sa kanya dahil hindi ko pa siya nakikita.

"Ikaw ba si Maika? Kaibigan ni Caloy ko?" nagulat ako sa tanong ng mama ni Carlo. Paano niya ako nakilala? "O-Opo. Pasensya na po kayo at umabot pa po sa ganito ang nangyari." hindi niya ako sinagot, bagkus ay niyakap niya ako at sinabing: "Salamat, salamat ng marami! Kung hindi dahil sa inyo ni Zeze, baka nasa morgue na ang anak ko." humahagulgol muli ang mama ni Carlo.

Malipas ang ilang minuto ay kumalma na rin siya. Siya na rin ang nag-fill up sa papeles na kailangan para sa guardians ni Carlo. Pagkatapos noon ay pinayagan na kaming bisitahin si Carlo dahil nalipat na siya ng kwarto.

"Kamusta ka na anak?" mahinahong tanong ng mama ni Carlo. Hindi ko magawang gumalaw nang makita si Carlo na nakatingin sa akin. May kakaiba sa ngiti niya, para bang binabasa niya ang nasa isip ko. "Okay lang, Madam! Smol ting." hindi  napigilan ng mama niya na kurutin siya sa pisngi dahil sa sinabi niya. "Kahit kelan ka talagang bata ka!" naiinis ang mama ni Carlo pero makikita sa mga mata nito na labis ang pag-aalala niya sa anak.

Liningon ako ng mama ni Carlo at inanyayahang lumapit sa kanila. "Ako nga pala si Wilma. Mama ni Carlo. Salamat pala sa pagdala ng anak ko dito. Kung hindi dahil sa iyo, baka lumubha ang lagay ng anak ko." napangiti ako bilang sagot. Oo, bastos kung maituturing pero sa ngayon, hindi ako makahanap ng tamang mga salita para magsalita.