Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. yıl
Laura Hogwarts Ekspresi'nin önünde durup derin bir nefes aldı.
Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu'ndaki beşinci yılıydı.
Sihrini benimsemeseydi ve bunun yerine Muggle okulunda kalsaydı hayatının nasıl olacağını sık sık merak ederdi.
Başlangıçta Laura bu kararından pişmanlık duydu çünkü nereye giderse gitsin insanlar ona 'Bulanık' diyordu ve dağınık saçlı bir çocuk ona çıkma teklif etmekten vazgeçmiyordu.
Ancak zaman geçtikçe, isim takılmasına katlanmanın, edindiği harika arkadaşlar için ödenmesi gereken küçük bir bedel olduğunu fark etti.
Düşüncelerinden sıyrılan Laura, en iyi arkadaşı Severus Snape'i bulmak için can atarak trene bindi.
Onun ilk arkadaşıydı ve Laura dokuz yaşındayken bir kütüphanede tanışmışlardı.
Bir kitap yüzünden birbirlerine bağlandılar ve Laura onu evine yemeğe davet etti.
Ailesi onu çok sevdi ve o andan itibaren her günü birlikte geçirdiler.
Kızlar, özellikle de Lily ve Marlene Severus'u onaylamasalar da, Laura kiminle arkadaş olacağının kendi seçimi olduğunu ve Severus'un her zaman önce geleceğini açıkça belirtmişti.
Sadece birkaç dakika sonra onu boş bir kompartımanda otururken buldu.
"Laura!" diye gülümsedi.
Yüzünü kocaman bir sırıtış kapladı.
"Sev! kalabalıkta birbirimizi kaybettiğimiz için özür dilerim."
"Merak etme, senin suçun değildi, o küçük birinci sınıflar yüzünden oldu bizi ezip geçtiler biz birinci sınıftayken büyüklerimize saygı duyardık şimdi bir de onlara bak..."
Sözünü yarıda kesti.
Güzel bir kahkaha attı ve şakacı bir şekilde omzuna yumruk attı.
"Sev! bu kadar acımasız olma, onlar sadece ilk yılları için heyecanlıydılar! bizim de daha iyi olmadığımız kesin."
Kızın fark etmemesi için kurnazca gözlerini devirdi.
"Hey, senin bina başkanlarının olduğu kopartmana gitmen gerekmiyor mu?"
Kızın gözleri büyüdü.
Adam haklıydı.
"Hay aksi, teşekkürler Sev Hogwarts'ta görüşürüz!"
Yanıt beklemeden koşmaya başladı ve Severus'u kendi kendine gülümsemek zorunda bıraktı.
Bina Başkanı kopartmanına vardığında Remus Lupin'i tek başına sessizce otururken buldu.
"Remus! Seni özledim! yazın nasıl geçti?"
Remus arkadaşına gülümsedi.
"Ben de seni özledim Laura aslında çok iyiydi, teşekkür ederim çocuklarla yaz günlerinin çoğunda buluştuk, çok eğlendik seninki nasıldı.?"
Laura bu sözler karşısında gülümsedi.
Remus likantropisi yüzünden insanlardan hep uzak dururdu, bu yüzden ona değer veren arkadaşları olduğu için mutluydu.
Biraz eğlenmeyi ve mutlu olmayı hak ediyordu.
"Bu harika, Remus! Benim tatillerim oldukça güzeldi ailem ve ben Paris'e bir geziye gittik! Büyüleyiciydi. Daha sonra görüşürüz, tamam mı?"
Toplantı başladığında Remus başını salladı.
༶•┈┈┈┈┈┈★┈┈┈┈┈•༶
Laura akşam yemeğini Severus'la birlikte Büyük Salon'daki Slytherin masasında yedikten sonra Remus ve Laura birinci sınıfları Gryffindor Ortak Odası'na götürüp iyi geceler dilediler.
Laura yatakhanesine girdiğinde, iki kişinin hararetli bir öpüşme seansına kilitlendiğini görünce şaşırdı.
Bunlar Lily ve Marlene'di.
Laura sırıtarak şakayla, "Öpüşmeyi minimumda tutun ve en iyi arkadaşınıza sarılın," dedi.
Lily ve Marlene utançtan yüzleri kıpkırmızı kesilmiş bir halde hızla ayrıldılar.
Her iki kız da Laura'ya doğru koşarak ona sıkıca sarıldılar ve hep bir ağızdan, "Seni çok özledik!" diye haykırdılar.
Laura şakacı bir şekilde gözlerini devirdi ve "Siz ikiniz birlikte çok fazla zaman geçiriyorsunuz cidden, her şeyi aynı anda mı söylüyorsunuz?"
Tam o sırada Alice yüzünde kocaman bir gülümsemeyle yatakhanesinin kapısını açtı.
Marlene kaşlarını imalı bir şekilde kaldırdı ve "Bu gülümsemenin Frank Longbottom adındaki bitki takıntılı inekle bir ilgisi var mı?" diye sordu.
Hepsi kahkahalara boğuldu ve saf bir neşe anını paylaştılar.
Sonunda evlerine döndüklerini ve birbirlerine sahip oldukları sürece hiçbir şeyin onları yıldıramayacağını bildikleri bir andı.
