[22. BÖLÜM]: DİLEK FENERİ

31.3K 1.8K 1.6K
                                    

Herkese merhaba güzellerim...
Bölümler geç geliyor çünkü bende bir öğrenciyim. Bunu anlayışla karşılıyorsunuz eminim.
Çok uzatmak istemeden bölüme geçelim. Keyifli okumalar...
Okumaya başlamadan önce yıldıza basında yollarımız aydınlansın.

YILDIZLAR GİBİ HEP PARLAYIN..☆☆

Ve aşk Herkesi ona benzetip,Kimseyi onun yerine koyamamaktı

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

Ve aşk
Herkesi ona benzetip,
Kimseyi onun yerine koyamamaktı...

Can Yücel

"Dilek Feneri"

"Lavin telefonun çalıyor kızım!" Salondan annemin sesini duyunca, tezgaha bıraktığım yeşil elmayı alıp, içeri geçtim.

"Kim?" Dediğimde annem ekrana bakıp gözlerini kıstı.

"Daren." İsmini duyar duymaz içimi bir heyecan kaplamıştı. Sevinçle telefonu alıp kulağıma götürdüğümde, annem imalı imalı gülümsüyordu.

"Efendim." Sanki telefonun diğer ucundan beni görecekmiş gibi saçımı başımı düzeltiyordum.

"Nasılsın güzelim?"

Düştük düştük!

"İyiyim sen?" Salonda tur atmaya başlamıştım. Annem bana bakıp bakıp sırıtıyordu.

"İyi değilim."

"Neden?" Dedim telaşla. Kötü bir şey mi olmuştu?

"Çünkü sen yanımda değilsin." Evet, tam olarak bu cümlede takılı kaldım doktor bey. Tam olarak bu cümle...

"Seni almaya geliyorum hazırlan." Yerimde durup mal mal sırıtmaya başlamıştım. Bu çocuk bana nasıl bu kadar iyi hissettirebilirdi?

"Nereye gidiyoruz?"

"Gidince öğrenirsin. Ben bir 20 dakikaya oradayım." Dediğinde sanki görecekmiş gibi kafamı aşağı yukarı salladım.

Ruhların Düğümü Where stories live. Discover now