အထန် မျိုးဝင်း

အပိုင်း (၂)

မျိုးဝင်းအ်ိမ်ပြန်ရောက်တော့ ၁၁ခွဲတော့မယ်။ အဖေရောအဒေါ်(မိထွေး)ရောမအိပ်သေးဘဲစောင့်နေကြတော့ အားနာမိသွားရော။ မျိုးဝင်းအဝတ်အစားလှဲပြီးရေချိုးဖို့အုတ်ကန်ဘက်သွားတော့ အဖေက 'သားရေ..မနက်ဖန်မင်းညီလေး မြတ်လင်း ရန်ကုန်တက်လာမယ်တဲ့...ကျောင်းတက်ရင်းအလုပ်လုပ်ချင်လို့တဲ့' လှမ်းပြောတော့မျိုးဝင်းလည်းဟုတ်ကဲ့လို့တလုံးတည်းခတ်ပြတ်ပြတ်ဖြေခဲ့တယ်။ မြတ်လင်းဆိုတာ အဖေရဲ့ညီအငယ်ဆုံးသားလေး။ ဆယ်တန်း၂ခါကျထားပြီး၊ ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်မှ၁၀တန်းအောင်တာ။ အခုဆိုလူပျိုသိုးလေးဖြစ်နေပြီပေါ့။ သူလာတော့လည်းအဖော်ရတယ်.. နို့မို့အိမ်မှာတျောက်တည်းရယ်။ အဖေကလည်းနောက်အိမ်ထောင်နဲ့သားသမီးမထွန်းကားဘူး။ အုတ်ကုန်နားမှာရပ်ပြီးရေချိုးနေတုန်းအဖေတို့အိပ်တဲ့အခန်းလေးကမီးပိတ်သွားတယ်။ အဲဒါနဲ့ဒီအချိန်ကြီးလူတွေအကုန်အိပ်လောက်ရောမယ်ထင်ပြီး မျိုးဝင်းလည်း အုတ်ကန်နောက်ဖက်သရက်ပင်ဘေးဘက်သွားပြီး လုံချည်ကိုအကုန်ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အုတ်ကန်နံဘေးမှာဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ပြီးဖင်ထဲကလရည်တွေအကျိအချွဲတွေကိုညှစ်ချလိုက်တယ်။ မျိုးဝင်းလည်းကိုယ့်ဖင်ပေါက်ကိုကိုယ်ပြန်စမ်းကြည့်တော့ခုထိအာနေတုန်းပဲရှိသေးတယ်။ ပြီးတော့ရေအဝချိုးပြီး ထမင်းခူးခပ်စားလိုက်တယ်။ မနက်ဖက်အလုပ်စောစောသွားရဦးမှာမို့ အိပ်ရာထဲတန်းဝင်ခဲ့တော့တယ်။

'Used Condom'

မျိုးဝင်းအိပ်ရာကထတော့ မနက်၆နာရီထိုးနေပြီ။ ရေမိုးချိုးမနက်စာကိုစျေးထဲအပြေးစားပြီးဖယ်ရီစောင့်ရတာပေါ့။ အလုပ်ကိုရောက်တော့ရှစ်နာရီမတ်တင်းလောက်ရှိပြီ။ မျိုးဝင်းလည်းလုပ်စရာအလုပ်တွေလုပ်ပြီး နေ့လည်ဘက်အလုပ်အားချိန်လေးမှာလက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘက်ထွက်လာခဲ့တယ်။ လက်ဖက်ရည်တခွက်မှာပြီးဆေးလိပ်ဖွာရင်းလမ်းကိုငေးကြည့်နေမိတယ်။ ခဏနေတော့ blued appကနေမက်ဆေ့ချ်တစောင်ဝင်လာတယ်။ မျိုးဝင်းလည်းဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လီးပုံတပုံပို့ထားတယ်။ လီးကတော်တော်ကိတ်တယ်လို့ပြောရမယ်။ ညိုညိုဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့အကြောတွေတောင်ထနေတယ်။ တဆက်တည်းပဲ 'စုပ်ပေးချင်လား' ဆိုတဲ့စာပါထပ်ဝင်လာတယ်။
'ဘယ်သူလဲ..ဘယ်ကလဲ'
'မင်းကငါ့ကိုမသိပေမယ့်ငါကမင်းကိုသိတယ်...ဗလကြီးရ'
မျိုးဝင်းစိတ်ထဲမလုံမလဲဖြစ်သွားတယ်။ ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ်လေ။ ပရိုင်ဖိုင်မှာမျက်နှာဖြတ်ပြီးသူ့ဘော်ဒီပုံတချို့တင်ထားတာပဲ။ ဒါကိုကြည့်ပြီးဗလကြီးလို့ပြောတာနေမှာပေါ့။
'ဘရို့ကိုတော့ကျတော်မသိဘူး...ဒါပေမယ့်ပို့ထားတဲ့လီးပုံကိုတော့သဘောကျတယ်' မျိုးဝင်းစပြီးညုလိုက်တယ်။
'သဘောကျရမှာပေါ့ကွာ..မင်းကလီးကြီးတာတွေပဲကြိုက်တာကိုး...ဒီနေ့မင်းဝတ်ထားတဲ့နက်ပြာရောင်ဘောင်းဘီအောက်ကမင်းဖင်လုံးကိုလိုးကြည့်ချင်နေတာကြာပြီ'
ဒီတခါတော့မျိုးဝင်းတော်တော်နားပန်းကြီးသွားတယ်။ သူ့ပြောပုံအရဆိုဒီဘဲကသူ့ကိုအရင်ထဲကသိနေတာ။ ပြီးတော့စက်ရုံတခုတည်းလည်းဖြစ်နိုင်တယ်။ သူဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီအရောင်က်ိုပါသိနေတော့ ဒီနေ့လည်းသူ့ကိုမြင်ထားပြီပေါ့။ မျိုးဝင်းစာထပ်မပို့တော့ပဲ မျက်စိနှိပ်လျှာထုတ်ပြတဲ့အီမိုဂျီလေး၃ခုဆက်တိုက်ပေးပြီးလက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကထွက်လာခဲ့တယ်။ အပြန်လမ်းမှာခုနကပို့ထားတဲ့လီးပုံကိုပြန်ကြည့်တော့ အဲဘဲဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီကမျိုးဝင်းတို့စက်ရုံကယူနီဖောင်းကြီး။ အလုပ်ထဲရောက်ပြီး အလုပ်လုပ်နေတုန်းသူ့ဆီကစာထပ်ဝင်လာတယ်။ သူလည်းအိမ်သာတွေဘက်လျှောက်သွားရင်းထုတ်ကြည့်လိုက်တော့ ပုံတပုံထပ်ပို့ထားတယ်။ ဒီတခါတော့ လရည်ကိုကွိုင်ထဲထည့်ပန်းထားပြီးလီးကြီးကနည်းနည်းငိုက်လို့။ 'မင်းဖင်လုံးကြည့်ပြီးမနေနိုင်တော့လို့သွားထုလိုက်ပြီကွာ..မင်းအတွက်လက်ဆောင်ကိုအလုပ်သမားသုံးအိမ်သာထဲမှာထားခဲ့မယ်နော်'တဲ့။ မျိုးဝင်းတချက်ပြုံးလိုက်ပြီးအလုပ်သမားသုံးအိမ်သာတွေဘက်ထွက်လာပြီးတော့အိမ်သာတခုချင်းစီလိုက်ကြည့်တယ်။ နောက်ဆုံးတခုမရောက်ခင်အိမ်သာရဲ့ဒေါင့်လေးမှာကွိုင်တခုတွေ့လိုက်ပြီ။ မျိုးဝင်းလည်းအဲအိမ်သာထဲဝင်ပြီး ကွိုင်ကိုယူလိုက်တယ်။ နမ်းကြည့်တော့လရည်တွေကလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ရှိတုန်းပဲ။ မျိုးဝင်းလည်းစိတ်ကကြွလာပြီမို့ ကွိုင်ထဲကလရည်တွေကိုအကုန်လက်နဲ့သပ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး ကိုယ့်ဖင်ဝမှာပွတ်ရင်းအဲဘဲကိုမှန်းလိုက်တယ်။ လရည်တွေကြောင့်မျိုးဝင်းဖင်ကပွပြဲလာပြီးအလိုးခံဖို့အဆင်သင့်လိုဖြစ်နေတယ်။ မျိုးဝင်းလည်းဖုန်းကိုထောင်ပြီး ကင်မရာဖွင့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ကွိုင်ထဲကလက်ကျန်လရည်တွေကိုဖင်ဝနားမှာသုတ်လိုက်ပြီးကွိုင်ကိုတော့ဖင်လုံးပေါ်မှာတင်လိုက်တယ်။ timerနဲ့ဓါတ်ပုံရိုက်ပြီး မှတ်တမ်းယူလိုက်တယ်။ blued appကိုဖွင့်ပြီး 'ဘရို့လရည်တွေကအသုံးတည့်တယ်'ဆိုပြီး ခုနကဓါတ်ပုံကိုပါတွဲပြီးပို့ချလိုက်တယ်။ အဲဘဲကတော့offline ဖြစ်သွားပြီ။