Sana ev olabilmek için omuzumdaki tüm yükleri bir kenara bırakıp sana koşmuştum
Çünkü sana güvenmiştim
Doğru yolda yürüdüğüme ilk defa inanmıştım
Ben o yolda yürürken dikenli olduğunu bile fark etmemiştim biliyor musun
Sen bana diyorsun ki şimdi de
Bu yolu tek başına geri dön
Senin için koşa koşa geldiğim bu yol hiç de canımı acıtmamıştı
Şimdi niye acıtıyor inan bilmiyorum
Tam şu an ayağımdaki dikenlerle bakışıyoruz
Bana hep seni hatırlatacak bir iz bıraktın bana
Şimdi söyle ben seni nasıl unutayım ?
Şimdi söyle adının geçtiği her masadan nasıl kalkmayayım?
Benden çok şey aldın
Aldığın onca şeyi bana geri ver demeyeceğim veremezsin de zaten
Ama şunu da bilmeni isterim
Benden aldıklarınla nefes bile alamayacaksın
Bu nefessizlik seni öldürmesin ama yaşatmasın da.
