Çığlıkların Sessizliği

~Yanlızlık~

Ben geldimm. Bölümleri çok geciktiriyorum bu yüzden sorry. Bundan sonraki bölümler uzun geleceğine ümit ediyorum :)

Buraya başlama tarihlerini yazabilir misiniz?

Bu bölümü beğeneceğinizi düşünüyorum keyifli okumalarr🫶

~🤍

Gözlerim fal taşı gibi açılmış. Şahsen korkmuştum. Bunlar çok uzundu. Ellerindeki silahları görünce adamın anlattıkları aklımda canlandı. "Kardeşini vurmak zorunda kaldılar."

Gözlerim doldu daha sonra yaşlar kendiliğinden göz kapaklarımdan döküldü. Bu şey kardeşimi öldürmüştü. Şimdi bana doğrultuyorlardı.

Uzaktan bir ses geldi. "Ne yapıyorsunuz indirin o silahları" diyen kalın bir ses işittim. Adamın sesi beni ürpertmişti.

Karşımdaki iki adam silahları indirip kenara çekildiğinde ortadaki adama baktım. Endişeliydi. Gözlerindeki korku her halinden belli oluyordu.

Başım hiç olmadığı kadar ağrımıştı. Sızısı daha da artıyordu. Refleks içinde elimi başıma koydum. O sırada yan tarafımda bir beden hissettim.

Kafamı çevirdiğimde adamın yanımda olduğunu gördüm. Bu adamda orta yaşlı kır saçlıydı. Sadece o detayı fark ettim çünkü başımın ağrısı bedenimide etkiliyordu.

Başımdan gözlerime inen ağrı göz kapaklarımı bir kaç saniyeliğine kapatmak zorunda bıraktı. Zar zor yutkundum. Yanımdaki adam halimi görmüş olmalı ki üstündeki takım elbisesine rağmen kollarını bacaklarımdan ve belimden geçirerek beni kucağına aldı.

Yürümeye başladığın da ben ise her an kapanıcak bilincim yüzünden kafamı göğsüne koydum. Uyku beni içine çekiyordu ama uyumamalıydım. Babamı görmeden uyuyamazdım. Asansöre bindiğimizde yanımızda bir kadın daha olduğunu fark ettim.

Onunda gözlerinde endişe vardı. Asansörün kapısı açıldığında beni hızlı adımlarla götürüyordu. Kapı açılıp beni içeri girdiydi. Yatağa bıraktığında burası farklı bir oda olduğunu gördüm.

Burası revirdi. Kapıdan içeri doktor önlüklü biri girdi. Bu kişiyi bir yerden tanıyordum. Bu doktor ben buraya ilk defa geldiğimde bana yalan söylemişti. Ben düşüp zihnimi kaybetmemiştim. Onlar hafızamı silmişlerdi bir şey hatırlayıp onlara zorluk çıkartmayayım diye.

Gözlerimiz kesiştiğinde gözlerimden nefret aktığını doktorun kaşık kaşlarından anlayabiliyordum. Kollarını göğsünde birleştirip bana baktı.

"Bana niye böyle bakıyorsunuz size bir şey mi yaptım?" Dedi. Oturur konuma gelip kafamı iki tarafa salladım.

"Bana yalan söyledin yalan!" Diye bağırdım. Bütün öfkemi ondan çıkarırcasına "Bana düşüp hafızamı kaybettiğimi söyledin!" Dedim ve devam ettim. "Meğersem hafıza mı siz silmişsiniz." Yüzüme boş ifadeyle bakıyordu. Bu beni daha da sinir etti.

"Ben istemiyorum bu beyefendi beni kontrol edemez" dedim ve ekleme yaparak "Başka doktor bulamadınız mı?" Dedim yanında duran kadınla adama.

Adam tebessüm ediyor sonra derin bir nefes çekip hüzne kapılıyordu. Saçlarının arasınki tutamlar dağılmıştı. Az bir şey kırışan ama kırışmayan cildi , mor ama mor olmayan göz altları , benim gözlerime benzeyen mavi mi yoksa yeşil mi olan gözleri karışıktı.

Kaşlarımı çatarak adama baktım. Kafamı sola eğerek daha da çattım. "Sizi ilk defa görüyorum ama..." sonra birden ruh halim değişerek "Ben babamı görmek istiyorum!" Diyerek bağırdım.