Ruhuma İşleyen Kadın (GxG)

Chapter nine (m)

Bu bölümün amacı,en baştan itibaren gerekli kısımları üstünkörü bir şekilde Almila'nın bakış açısından sizlere göstermek. Almila'yı,Almila'dan tanımak. Severek okumanızı umuyorum. Bu aradaa yorumlarınızı okuyorum buradan teşekkürümü de edeyim. Aralara fazladan birkaç tane sıkıştırırsanız da çokk memnun olurumm,sevgilerr 💗

Almila'dan;

Küçüklüğümden beri her alanda başarılı bir kızdım. Çoğu kişinin yapamayacağı şeyleri yapar,bilmediğim şeyleri de kolayca öğrenirdim. Ailem dahil her alanda çevremdekiler beni sık sık över, imrenirlerdi. Bir süre sonra yalnızca bu özelliklerim üzerinden gündeme gelmeye başladım. İlk başlarda bu benim için gurur kaynağı olsa da ilerleyen zamanlarda fazlasıyla sinir bozucu olmaya başlamıştı. Çıkarları için benimle yakın olmaya çalışanları hissettikçe içten içe hem kızıyor,hem de üzülüyordum. Yalnızca başarılı birisi miydim insanlar için? Tek özelliğim bu muydu? Orta sona kadar böyle devam etti. O döneme kadar hep cana yakın,neşeli ve sevecen birisiydim. Ergenliğimin başlangıcında da bu sıkıcı durum devam edince yavaş yavaş kabuğuma çekilmeye başladım. Bu istemsizce olan bir şeydi. Ancak ben soğuk gözüktükçe beni daha az sıkmaya başladılar. Böylelikle az da olsa mental olarak rahata kavuşmuş oldum.

Okula başladığımdan beri benimle gurur duyan ve beni hep öven ailem bu halim karşısında şaşkınlığa uğramışlardı. Onlar için bile ben yalnızca başarıydım. Kendilerinin büyüttüğü bir başarı. Konuştuğumuz tek konu derslerim, katıldığım kulüpler ve sınav sonuçlarımdı. Gün içinde yaşadıklarımdan ve sevdiğim şeylerden bahsettiğimde beni geçiştirdiklerini,hatta bazen dinlemediklerini gördüğümde bunları anlatmayı kesmiştim. Benim sessizleşmem onları fazlasıyla endişelendirmişti. Başlarda benimle ilgilenmeye,suyuma gitmeye çalıştılar. Fakat bunun bir faydası olmadı. Yalnızca gerektiğinde konuşuyordum. Bir kere duvarlarımı örmüştüm. Kolay kolay yıkılamazdı. En baştan benimle böyle ilgilenselerdi,belki de bu hiç yaşanmayacaktı. Ne yapsalar da bu halim değişmeyince bir psikiyatriste başvurdular. Ayarladıkları psikiyatristle de görüşmedim ve sonunda benden umudu kestiler.

Bu yaşananlar,ailemle aramızın öncesinden de açılmasına sebep oldu. Gitgide yalnızlaştım. Kimseyi kabuğumdan içeri almadım. Bu şekilde kimse tarafından sıkboğaz edilmeden okulumu başarıyla tamamladım. Arada birileriyle takılıyordum ama bu sadece tek seferlik oluyordu. Takıldığım kişiler sayesinde de biseksüel olduğumu öğrenmiştim. Zaman ilerledi ve bir üniversitede öğretmenlik yapmaya başladım. Orada kimse beni tanımadığı için kendimi kasmadım. Hatta içten içe sınırlarımın genişlediğini bile hissedebiliyordum. Bunun en büyük sebebi,gördüğü andan beri her seferinde çekinmeden beni dikizleyen küçük kızdı. Yeşile çalan ela gözleri benden etkilendiğini fazlasıyla belli ediyordu. İnsanların beni bu derece süzmesi kesinlikle rahatsız ederdi. Ancak bu göz alıcı küçük meleğin bakışlarının üstümde olması hoşuma gidiyordu. Ondan ben de etkilenmiştim fakat ben aklı başında bir yetişkindim. Toy bir genç değil.

Bir öğretmenin öğrencisiyle olamayacağını biliyordum. Onunki de bir hevesti. Bir hafta sonra beni boşverip başkalarını böyle süzerdi. En azından başlarda düşüncelerim böyleydi. Ama ben ne zaman onun dersine girsem beni de alevlere sürüklediğinden habersiz bakışlarıyla beni yiyip bitiriyor,ona döndüğüm anda ise gözlerini hiç bana değmemiş gibi başka yöne çeviriyordu. Bunu defalarca yaşamamızın sonucunda onu iş üstünde yakaladım. Tam kalçalarımı izlediğini farkedip aniden ona döndüm. Bakışlarımı görmesiyle yerinde irkilip gözleri açıldı. Onu bildiğimi anlasın ve artık buna bir son versin diye meydan okuyan bakışlar attım. Yeterince anlaşılır olduğumu düşünüp tekrar önüme döndüm ve kaldığım yerden anlatmaya devam ettim. Bu sefer de bana ders boyunca endişeyle bakmıştı. Dersin sonunda ona son kez baktım ve öyle çıktım sınıftan. Bu tedirginlik onu bütün gün yiyip bitirebilirdi. Onu şikayet edip etmeyeceğimi merak ediyor olmalıydı. Bunu yapmayacaktım.