"Camille..." zei Emma verward. "Eh... sorry dat ik stoor, maar ik wou je echt graag spreken. Ik heb de hele stad naar je afgezocht en ik heb bij je aangebeld maar niemand deed open. Uiteindelijk kwam ik iemand tegen die zei dat ze jou had zien meegaan met de mensen die hier woonden dus ben ik zo snel mogelijk naar hier gelopen," legde ze uit, "kunnen we even praten?" Emma knikte. Ze volgde Camille naar buiten. Camille was op het bankje in de voortuin gaan zitten en er heerste een lange stilte.
Emma stond met haar voeten te schuifelen en naar de grond te staren terwijl Camille haar aanstaarde. "Sorry," verbrak Camille uiteindelijk de stilte. Emma keek op. Ze zag dat Camille tranen in haar ogen had gekregen. "Sorry voor?" vroeg Emma verward. "Dat ik het 20 jaar geleden niet voor je opnam toen die kinderen jou aan het uitschelden waren" zei Camille. De eerste traan rolde over haar wang. Emma bood haar een zakdoek aan en ging naast haar zitten. "Het is niet jouw schuld dat ik anders ben..." zuchtte Emma, "Ik begrijp dat je toen niets zei. Je was gewoon bang."
"Ik zou niet bang mogen geweest zijn. Niets van wat toen gebeurde had mogen gebeuren," snikte Camille. De Grinch zuchtte en even werd het weer stil. Camille snoot haar neus en pinkte een traan weg. "Hoe lang ben je al samen met Vince Dubois?" besloot Emma de stilte te verbreken.
"Wat? Ik ben niet samen met Vince Dubois. Hij zit mij de hele tijd lastig te vallen. Ik heb hem al verschillende keren duidelijk proberen maken dat ik niets met hem wil, maar hij blijft proberen" antwoordde ze.
Emma probeerde het niet te laten blijken dat ze heel opgelucht was. "Ben je samen met iemand anders dan?" vroeg ze nieuwsgierig. "Nee..." antwoordde Camille. Weer werd het stil.
"Is het waar dat je toen een crush op mij had?" zei ze stil. Emma had maar net begrepen wat ze zei. Ze werd weer rood.
"Ja" antwoordde ze zelf nog stiller
Camille keek haar aan. Ze merkte dat ze zelf ook rood werd.
"Sorry, je wil nu vast en zeker ook niets meer met mij te maken hebben," zei Emma
Maar Camille ontkende: "Dat is niet waar."
"Jawel, dat zeg je nu gewoon om mijn gevoelens te sparen, maar stiekem vind je me ook walgelijk," zei Emma terwijl de tranen ook bij haar opkwamen.
"Emma, ik zweer dat het niet zo is."
Maar De Grinch keek haar nog steeds ongelovig aan.
"Laat het mij bewijzen dan..." zuchtte Camille terwijl ze haar handen op Emma wangen legde. "Wat ga je doe-" stamelde Emma, maar ze werd onderbroken doordat Camille haar kuste.
Ze voelde haar warme lippen op de hare en het was alsof ze haar eindelijk compleet voelde. Ze loste de kus en keek in Camille haar ogen. Haar mooie, lichtblauwe ogen waar ze altijd in verdronk. "Je- je- wij! Wij hebben net gekust!" stamelde Emma. "Sorry, was dat oké?" vroeg Camille bescheiden. "Het was meer dan oké! Het was geweldig!" antwoordde Emma. Camille lachte. Emma omhelsde haar en ze voelde een warm gevoel in haar borstkas en vlinders in haar buik. Op dat moment kwam Caro net naar buiten.
"Emma? Is dit jou liefje?" vroeg ze nieuwsgierig. Emma keek naar Camille, die de vraag zelf voor haar beantwoordde: "Ja."
Emma glimlachte. Opeens lichte de lucht op door vuurwerk. Yemi, Jonas, Marie en Scott kwamen ook naar buiten. Met zen allen keken ze naar het vuurwerk. Emma hield eindelijk weer van Kerstmis. Hand in hand zat ze samen met de liefde van haar leven naar het vuurwerk te kijken.
