Gözlerimi birkaç kez kırpıştırdıktan sonra gerçekleri idrak edebilmiştim. Yutkunup,
-Ben özür dilerim. Çok yanlış zamanda geldim.
O an bizim hoca da üstündeki gecelikle patronun arkasında belirince aklıma gelenlerle tekrar konuşmayı becerebilmiştim,
-Teşekkür edemedim, sabah birşey söylemeden gittim,kıyafetleriniz kaldı.
Ne saçmalıyordum ben?
Elimde kıyafetlerin olduğu poşeti uzatıp,
-Tekrardan özür dilerim. İyi günler.
Dediğim gibi koşar adımlarla merdivenlere yönelmiştim.
Kendimi dışarıya attığım gibi nefes nefese kalmıştım. Fazla stres ve heyecan bana kesinlikle yaramıyordu. Hemde hiç!
Saate bakıp okul saatini çoktan geçmiş olduğunu görünce göz devirmiştim. Bir de bu eksikti zaten. Eve gitsem ayrı dert, bara gitmek istesem o apayrı dert zaten.
Tabi şöyle bir şeyi gözden kaçırmamak gerek, eve gitmem gerekiyordu çünkü hesap vermem gereken ve beni bekleyen bir annem vardı.
Siktir bir de bu vardı değil mi?!
-Yapacağım işe tüküreyim ben!
Kendi kendime söylene söylene evin yolunu tutmuştum.
//
Derin bir nefes alıp anahtarı kapıya takip sessizce kapıyı açtım. Ses yoktu.
Küçük adımlarla içeriye süzülüp ardımdan kapıyı kapatmıştım. İşte tam o an,
-Mutfaktayım buraya gel.
Demişti bir ses. Buyrun cenaze namazına!
Adımlarımı hızlandırıp mutfağa yöneldim.
-Okula gitmemişsin.
Masalardan birine oturup bir bacağımı kendime çektiğim sırada,
-Hocanın yanına gideceğimi söylemiştim.
-Hocanın yanına gitmen, okulu aksatman gerektiğini göstermiyor.
-Söz veriyorum bir daha asla olmayacak.
Bana kısa bir bakış atıp,
-Hocanla konuştum zaten.
Kaşlarım çatılmıştı.
-Ne zaman konuştun?
Bulaşık makinesindeki bulaşıkları yerleştirdiği sırada,
-Sabah evden çıkarken kendinde değildin çünkü yarım akıllı kızım. Hocanı arayıp bilgi alıp verdim sadece.
Bunu sanki çok normalmiş gibi anlatması yok mu bide!
-Ya sen daha dün konuştuğun kadınla ne ara bu kadar samimi oldun?
-Dengesiz bir kızın olsun, heh işte o zaman anlarsın beni.
Buna gülmüştüm işte. Haklıydı.
Biz konuşurken telefonuma gelen bildirim sesi ile masanın üzerinde duran telefonu elime aldığım gibi sessizce bir küfür savurmuştum.
Yarın okula geldiğinde sınıfa eşyalarını bıraktıktan sonra bahçeye in. İlk iki ders beraberiz.
(Muşmula)
Mesaj hocadan gelmişti. Sinirle anneme dönüp,
YOU ARE READING
KARMA gxg (+18)
Teen FictionSizce bir insan bu dünyada en çok neye ihtiyaç duyar? Onu destekleyen bir aileye mi, hayallerini gerçekleştirebilmeye mi? ya da mutluluğa mı? Bence bir insan en çok yaşayan bir ruha ve atan bir kalbe ihtiyaç duyar. Kalbiniz atmasa bile başka bir evr...
