The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 14

"Ik ga terug naar Texas."

Ryan

Het was stil in huis zonder Krystal. Zuchtend plofte ik neer op de bank en haalde een hand door mijn haren.

Wat heb ik verkeerd gedaan?

Ik snap echt helemaal niets van vrouwen, dat zou ik ook nooit kunnen en willen weten. Eigenlijk gaat het bij elk meisje zo, of ze familie of niet is; ze haat me.

Op dat moment galmde het melodietje van de deurbel door het huis.

Wie kan het dit keer zijn?

Met veel tegenzin hees ik mezelf omhoog en slofte naar de voordeur. Ik trok de deur open en keek vol verbazing in haar donkere ogen, haar wit/blonde haren had ze in een losse knot gedaan en ze keek me versuft aan.

"Wat doe jij hier?" vroeg ik verbaasd over het feit dat ze gewoon bij me aanbelde en voor mij op de stoep stond.

"Is Krystal thuis? Want als ze dat wel is moet ze even meehelpen met het project wat we moeten maken voor Engels. En als ze niet thuis is, kan je dan zeggen dat ik langs ben gekomen?" zei ze toonloos. Ze stak haar handen in haar broekzakken en keek me afwachtend aan.

"Krystal is helaas niet thuis, maar ik zal zeggen dat je langs bent geweest. En over het project dat ze voor Engels moet maken." zei ik. "Leuk je een keertje te spreken, Susan."

"Insgelijks, Ryan William." Susan draaide zich om, liep via de oprit de straat uit en sloeg de hoek om.

Ik vond haar maar een vreemd meisje. Ik bedoel: wat ziet zij in Cameron Morgan?! Dezelfde vraag heb ik over Cameron en Roxanna. Je zag gewoon dat Roxanna over Cameron heen kwijlde en andersom is het precies hetzelfde... er gebeurde wat waar ik achter moest komen... iets wat top geheim moest blijven en ik wist precies waar ik moest zoeken.

Met een scheve grijns deed ik de deur achter me dicht, toen ik weer naar boven ging. Toen ik bovenaan de trap was ging ik richting de kamer van Krystal, want tja.. dat was de eerste plek waar ik moest als ik wilde weten wat er gebeurde. Ik deed de deur van Krystal's kamer achter me dicht en liep naar haar nachtkastje. Meteen begon ik door haar spullen te zoeken naar een dagboek of zoiets. En dat vond ik, onder haar matras. Wat echt de vreemdste plek was om iets te verstoppen...

Ik nam plaats op haar bed en sloeg het dagboek open. Ik moest elke dag van haar dagboek zien te lezen, zonder dat ze het door had. En dat was lastig, want ze schreef zowat elke dag in dat dagboek.

"21 september

Vandaag was zowat de verschrikkelijkste dag van mijn leven. Ja, natuurlijk wil ik naar Californië (en niet voor Roxanna natuurlijk, maar voor mezelf), maar niet met Ryan William! Hij is werkelijk verschrikkelijk. Wat heeft Roxanna in hém echt ooit gezien? Hij heeft geen manieren en steekt zijn neus in alle zaken van mij! Ik mocht alleen naar Californië als ik bij Ryan kwam wonen. Nou bedankt, zeg! Ik vertel je één ding: hij is de ergste huisgenoot die iemand kan voorstellen... En waarom moet hij weer het huis naast Roxanna uitzoeken? Als je het mij vraagt is hij een professionele stalker. Zomaar iemands huis binnen stormen en denken dat het je eigen huis is. Dat noem ik pas onbeleefd...

Eigenlijk is Roxanna na haar coma echt... verschrikkelijk geworden! Zelfs Susan Black is misschien wel aardiger dan Roxanna. Ik bedoel: Roxanna weet niet eens hoe ze vroeger was. Ze veranderd echt in het tegenovergestelde wat ze eerst was. Vroeger droeg ze bijna alleen maar droevige kleuren en nu... verschillende kleuren. En dan heb ik het nog niet eens over haar gedrag... Roxanna was vroeger ze niet echt een prater en hield niet van openbaringen die ineens waren, en nu... o mijn god! Echt ik heb er geen woorden meer voor!"