Het boek der eerlijkheid

Mystery Writer achtentwintig

Waarin ik mijn geweldige, maar bescheiden leven omschrijf

Een wijze man genaamd Winston Churchill zei eens: "Alle grootse dingen zijn simpel en veel kunnen worden uitgedrukt in slechts één woord: vrijheid, gerechtigheid, eer, plicht, genade, hoop."
Deze uitspraak zegt trouwens ook dat mijn leven alles behalve groots is, want ik ben te gecompliceerd om slecht in één woord beschreven te kunnen worden.

Bedankt, Winston.

Noem me egoïstisch als ik zeg dat ik niet in één woord kan worden beschreven. Noem het interessant-doenerij als je dat wilt. Maar het is de harde waarheid. Ik was nooit voorbestemd om een groots leven te leiden waarin ik het leven van honderden mensen veranderde, zoals Churchill, of door mijn genialiteit de term "intelligentie" aan mijn naam werd gekoppeld, zoals Einstein. Dat ben ik totaal niet, hoewel Benjamin Franklin en ik dezelfde voornaam delen.
Nee, mijn leven bestaat uit opstaan, school, huiswerk, Julie en slapen. En hier en daar een beetje eten. Maar veel bijzonders is het ook niet.

Ik verlang niet naar een groots leven. Wat mij betreft is de vergetelheid zo slecht nog niet. Ik zou alleen willen dat ik het leven een beetje leuker kon maken, door bijvoorbeeld wat vrienden te maken op school of een naschoolse activiteit te gaan doen. Of bijvoorbeeld, door Brooklynn Monroe mijn vriendinnetje te maken.

Yep. Brooklynn Monroe.

Zij is wel in één woord te beschrijven: goddelijk.

Ze leid dan ook een groots leven, als populairste, knapste en liefste meisje van de school. Als ze naar je lacht, is het moeilijk om niet gelijk terug te lachen. Ze is mijn eeuwige crush, die teruggaat naar de peuterschool waar ze mij haar koekje gaf nadat de mijne op de grond was gevallen. Ze is één van de aardigste personen die ik ooit heb ontmoet. En ze is het vriendinnetje van de grootse, meest arrogante bad-boy van de school.
Noah Janson, de altijd-leren-jacks-dragende, problemen-zoekende, sterk-gebouwde "gangster" die met zijn "scherpe kaaklijn" en "imponerende ogen" de harten van vele meisjes wist te veroveren voor hij bij Brook aankwam.

En ik haat hem.

Niet alleen omdat ik denk dat hij Brook alleen gebruikt, nee, hij steelt, rookt en is gewoon een hele grote eikel. Ik snap niet hoe hij en Brook samen kunnen zijn. Die vraag komt bij me op wanneer ik twee McFlurry Kitkats bestel en terugloop naar het tafeltje waar Julie afwezig naar haar telefoon zit te staren.
Ik ga tegenover haar zitten en zet de ijsjes op tafel. Ze werpt er een blik op en gaat dan ongestoord verder.
'Nou, Juliette, jij ook nog een fijne verjaardag,' zegt ik sarcastisch. Ze klikt haar telefoon weg en stopt hem in haar broekzak. 'Ja, sorry. Ik ben er niet helemaal bij vandaag. Jij ook gefeliciteerd,' mompelt ze verontschuldigend.

Grappig verhaal eigenlijk: we zijn op dezelfde dag jarig. De eerste keer dat we elkaar ontmoetten was op onze vijfde verjaardag. Toen haatten we elkaar want ik had mijn kinderfeestje, en zij de hare, en omdat we dezelfde mensen uit hadden genodigd, hielden we een soort van competitie waarin degene met de meeste gasten een cadeautje kreeg van de verliezer. We zagen elkaar zelfs als vijanden.
Maar aangezien het hartje zomer was en iedereen op vakantie was, kwam er niemand en waren we gedoemd onze verjaardagen samen te vieren. Die middag heb ik haar op een ijsje getrakteerd omdat mijn vader me al vroeg had geleerd dat en hoe ik een gentleman moest zijn, en sindsdien waren we onafscheidelijk.
Drie verjaardagen later realiseerde ik me pas, toen er wéér niemand was gekomen, dat ze misschien wel helemaal niet op vakantie waren en gewoon niet wilden komen. Wie had er nou "toevallig" ieder jaar een afspraak bij de tandarts op 27 juli?

Maar nu zijn we aangeland bij mijn en Julie's zeventiende verjaardag in de zomervakantie voor ons laatste schooljaar, in een McDonalds terwijl het buiten regent. Wie houdt er nou niet van het weer in Nederland, toch?
De regen maakt me meestal wel rustig. Het getik op de ramen zorgt er altijd voor dat ik mijn hoofd leeg kan maken en even niet hoef te denken aan alle minder leuke dingen die die dag zijn gebeurt op school.