Okyanustaki Yangın-Demo (+18)

2. Bölüm: Doğrular

Yorum yapar mısınızzz güzellerim.

Zeynep'in gözlerine bakmaya devam ettim. Evet yalanlar... Yalan söylemiştim ve bu belki hatalıydı ama ne yapabilirdim ki ona güvenemezdim. Ama yinede yalan söyledim demeseydim. Derin bir nefes daha aldım. Yeter dikkatini topla. Niye kimse konuşmuyordu. Sessizlik beni en strese sokan şeylerden biriydi. Ne bok yiycem. Konuşacak mı? Hala susuyor. Ağlamaklı gibi sanki. Ama emin değilim. Bir rahat dur beynim.

Yok hala konuşmuyorlar. Söylemese miydim? Abla konuş lütfen. Ablamı istiyorum. Ablama sarılmak istiyorum. İçime ağlamaya başladım. Bazen iki farklı insan gibi olurum. Dışarıdan mutluyken içeriden üzgün... Dışarıdan üzgünken içeriden mutlu... Ancak en çok yaptığım şey içime ağlamaktı. Genellikle kan ağlarım. İçimdeki, gerçek benin gözlerinden kanlar süzülür. Yanaklarında kanlarda izler kalır.

Saymaya başla. 1 2 3 4....98 99 100. Hala bir şey yok bir saniye ben cidden bıktım. Hadi ses verin dercesine mırıldandım. İlk tepki Zeynep'ten geldi. Ne bekliyorsam. "Bende söyledim. " beklediğim tepki bu değildi. "Yok şey benimki öyle değildi. Sana söylediğim herşey, hayatım, ailem felan full yalandı. " dedim. "Benimde işte. Zaten yalanına inandığım insan bir wattpad okuru olmasaydın kendimi asla afetmezdim. Dur tahmin edeyim. Aşkın Erizgi ve İnci Altınsoy'dan yalan söylemeyi öğrendin. " dedi Zeynep hafiften mutlu gibi duruyordu. Büyük ihtimalle maskeydi. Bir insan kendisine yalan söylediğini duyunca üzülürdü. Normal insanlar öyle yapardı. Ama eğer gerçekten mutluysa niye salak salak baktı suratıma. "Yani doğru aslında. Ama hiç mi kızmadın? " dedim sonuçta ilk defa birine sana yalan söyledim diyorum biraz stres yaptım. "Güvenmediğim birinin bana güvenmesini beklemek saçmalık olurdu. Sana kızmayı düşündüm ama sonra dedimki sanki ben güvendim de. " dedi Zeynep. Demek bu nedenle yarım saat sustun. Abartma altı üstü 5-6 dakikaydı dedi küçük kız. O 5-6 dakikada ölüp ölüp dirildim ben. Onu boşverde Nehir niye susuyor? Ne biliyim dedi küçük kız. Bir şeyi de bil. Ölmezsin.

Ne duruyorum. Beni tanıması gerek. Gerçek beni. "O zaman sana Cerenimo'yu tanıtıyım yani nam-ı diğer Ateşş." dedim Zeynep'e. "Önce tanışalım ben Ceren Korkmaz aslında Asiye. Asiye Karaduman. Ben Asiye olarak doğdum ve Ceren olarak ölücem. Adımın Ceren olmasının tek sebebi Ceren'i çok sevmem. Korkmaz ise Nehir'in rpdeki soyadı. Ayrıca o Nehir değil. Ablam. Ve rp benim hayatım olmuş durumda. Nehir bu kadar bağlı değildir. Ama rp hesabı açana kadar hiç sevilmedim. Ailem 14 yaşında oldu. Sanem de İzmir yani ona ben hala öyle diyorum. Sanem gibi gelmiyor bakınca sadece İzmir Aksoy'u görebiliyorum. Sonra benim çok kardeşim oldu rpde. Mesela abim Burak. Sonra Burçin var. Burak'ın kardeşi olan. Bilmediklerinden Esma var. Oda benim gibi gerçek adını kullanmaz Buket kullanır. Ama o kimlikte değiştirmedi. Sonra başımın belası Gamze, Elisa, Gece üçlüsü var. Nehir önce Gamze'ydi. Daha sonradan ise hayali karakter oldu. Biz o üçlü ile her gün post kavgası ederdik. Çünkü tüm postları çıplaktı. Baya ciddi ciddi. Gece yine iyiydi. Onun birde sevgilisi vardı. Çok severdim. Sevdiğim tek kardeş manitasıydı. Hatta Murathan ve Göktuğ vardı. Biz onlarla 6 kişilik bir gruptuk. Aile grubu. Yani tek ailem onlar değildi. Ekinim varr. Yani şimdiki adı ile, bir diğer deyişle gerçek adı ile Rüya. Ben Ekin derim. Yani çok yakınımda bunlar vardı. Başka birileride vardı ama hesabı kapattı bir daha ulaşamadım." soyediğim son cümle içimi yakmıştı. Alaz... Cihangir... Vera... Alin.... A-acaba öldüler mi? dedim kısık bir ses ile. Aslında içimden söylemiştim. Ama içimden kısık bir sesti. Gerçekten ölmüş olabilirlerdi. Alaz'ın başına her gün bir şey gelirdi. Gülerdim ama aslında hep korkardım. Yanında olmak isterdim. Korumak. Koruyamadın... dedi beynimin içlerinden gelen ses. Hayır küçük kız değildi. Farklı biriydi. Küçük kızın ses tonunu tanıyordum. Ne yapabilirdim daha 14 yaşındaydım dedim kaynağını bilmediğim sese. Hesaba girmeyi bırakmıycaktın. Hesabı senin yokluğunda kapattı. Ve eğer sen o günlerde de hesaba girseydin kapatmaya bilirdi. Sus SUS! Benim suçum değildi. Derslerim vardı. Çalışmalıydım.