Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία

1819

"Αντρέι,πλέον είσαι παντρεμένος και εκδιωγμενος από τη Μάνη.Για αυτό μίλησα με τους δικούς μας και δε θα ταξιδέψεις ξανά εκεί, ίσως στη βόρεια Ελλάδα και τις παραδουνάβιες ηγεμονίες, εάν παραστεί ανάγκη"

"Συγνώμη Δημοσθένη,αλλά περίμενες από εμένα όταν με μύησες στη Φιλική "

"Αντρέα, έκανες πολύ καλή δουλειά, ταξιδεψες σε αρκετά μέρη,μα η Μάνη για σένα δεν ήταν αποστολή"

"Γνώρισα πολλούς και αν μπορεί κάποιος άλλος,με χαρά θα γράψω τα ονόματα όσων ξέρω ότι ήταν ικανοί για το σκοπό"

"Αντρέι,εσύ ήσουν ο καταλληλότερος να συσπειρώσει όλους τους Μανιάτες,μα αφού το θες θα ρωτήσω έναν έμπιστο δικό μας και θα ενημερώσω"

Ειπε ο Δημοσθένης και σηκώθηκαν από την πολυθρόνα

"Η Θεοφανω πως είναι?"

"Νομίζω την πείραξε το κλίμα,δεν είναι καλά "

"Θα της στείλω το γιατρό φεύγοντας"

"Σε ευχαριστώ "

"Δε χρειάζεται"

Είπε η Θεοφανώ που είχε σηκωθεί από το κρεβάτι

"Γιατί σηκώθηκες?"

"Δεν έχω τίποτα Αντρέι,ίσως με πείραξαν τα φαγητά "

"Θεοφανω, πάντως πιστεύω πως πρέπει να φέρω τον γιατρό "

"Κύριε Δημοσθένη,καλύτερα όχι,είμαι εντελώς καλά "

"Όπως νομίζεις,σας περιμένω το βράδυ "

Ο Δημοσθένης έφυγε και η ίδια κάθισε στο γραφείο

"Έπρεπε να φέρει ένα γιατρό,Θεοφανω"

"Μου αρέσει που ανησυχείς,αλλά όχι τόσο.Λιγο το κεφάλι ήταν και ξάπλωσα"

"Δε θέλω να μου πάθεις κακό"

"Δε θα πάθω τίποτα "

Είπε αγκαλιάζοντας τον

"Σε λίγες ώρες αλλάζουμε χρονιά"

Χρονιά,ένα χρόνο πριν βρίσκονταν στον πύργο των Λασκαραιων μη τολμώντας να κοιταχτουν στα μάτια βυθισμένος εκείνος στο σκοτάδι του φοβούμενος το φώς και εκείνη δεμένη στα δικά της δεσμά,πλέον ήταν μακριά ελεύθεροι στο φώς.Θαρρεις σκέφτηκαν και οι δύο το ίδιο και έσμιξαν σε μια αγκαλιά

----

Στον πύργο φωτιές άναβαν το λεπτό και τα φαγητά απλώνονταν στα τραπέζια.Η Δαμιανή ετοιμαζόταν στον άδειο οντα της,χωρις την Πολυξένη ή τον Μιχαήλ. Ενα χρόνο πριν τα είχε όλα,ήταν η κυρά του πύργου,πως είχε γίνει και είχε καταντήσει μια ξεχασμένη σκιά δε το είχε καταλάβει.Κι όμως το έγκλημα της παρέμενε ατιμώρητο και εκείνη ζωντανή να μαυρίσει και τον νέο χρόνο με το κρίμα της.Καμια από τις νύφες της δεν πήγε να τη φωνάξει ή να τη βοηθήσει, βγήκε μόνη και πήγε στην αυλή.Εκει περίμενε η Μεταξία στολισμένη με τη μικρή στην αγορά της και τον Μάρκο διπλά της.Δεν υπήρχε χαρά ούτε κέφι μα θα βρισκόταν,δε θα έμπαινε πένθιμος ο χρόνος,τουλάχιστον δε θα φαινόταν.