სიკვდილის დღიურები

თავი. 3 ისევ გესმის ხმები?

17 თებერვალი
დღიურო გამარჯობა რამდენი ხანია სიტყვაც არ მითქვამს. იმდენი სათქმელი დამიგროვდა.
ფაქტიურად გუშინ შეიცვალა ყველაფერი ისევვ, უარესობისკენ, მარა რავი იქნებ უკეთესისკენაც, მე თვითონ არ მესმის რა ხდება ...

მოკლედ გუშინ სადილობის დროს, ხელი გავიქნიე და ჩემი მოუქნელობის გამო წვენი დამეღვარა, ვცადე მოწმენდა , რო ამ დროს დედაჩემი შემოვიდა და ვერც კი შევნიშნე ჩემ წინ რო დგას მაჯებს შემოხედა და გაშტერებული რამდენიმე წამს იდგა, უეცრად მეცა და ბავშვივით ტირილი დაიწყო..

- რა? რატო ქენი, ამანდა??? მითხარი რატო ქენიი? ტიროდა ხმამაღლაა
- დეე, არაუშავს შემთხვევით გავიჭერი თავის გამართლება ვცადე მარა ისეთი შეშინებული ვიყავი რო ყველა იდიოტი მიხვდებოდა რო ვიტყუები

- არაა მითხარი რა რატო ქენი, ჩემი ბრალია? გეხვეწები ამანდაა, რა გჭირს , რატო არ მითხრაი, რო ცუდად იყავი??
- .... ტირილი დავიწყე მეც , დედაჩემი ისე შემეცოდა, ჩემ წინ იყო დაჩოქილი და ხელებს მიკოცნიდა, ბოდიშს სთცოვდა, რო ის ისეთი "ცუდი" დედაა რო ვერც კი შენიშნა შვილის ასეთი მდგომარეობა..

დედაჩემს მოვუყევი ყველაფერი(ნუ ყველაფერი რა თქმა უნდა არა მარა კითხვაზე პასუხი გავეცი თუ რატო ვშვრებოდი და როდიდან ვშვრებოდი)
ამის შემდეგ მითხრა რო ასე არ შეიძლებოდა და ერთ ერთ ფსიქიატრიულ საავადმყოფოს დაუკავშირდა და ხვალიდან ახალ ცხოვრებას დავიწყებიქქ,  იცი ისე მიხარია, მეტი ამ სახლში დრჩენა არ მინდა, დედაჩემი მეზიზღება უკვე, სულ მკიდია რაც უნდა ქნას, დაიტანჯოს, იტიროს, არ მადარდებს არაფერი...

18. თებერვალი
მივყავარ საავადმყოფოში, კარებს ვაღებთ და ჩემ წინ გადაიშალა სულ სხვა სამყარო, ეს სამყარო არსებობს იმათთვის ვისაც ხმები ესმით, ვინც უცნაურ რამეებზე ფიქრობენ და უცნაურ ქცევებს სჩადიან... მარა მე ხომ ნორმალური ვარ? ასე არ ფიქრობენ ზოგიერთები, მარა მე სუ მკიდია, მთავარია აქ უსაფრთხოდ ვიქნები და ჩემი ოჯახისგან შორს,  სიმართლე რო ვთქვა იმას ოჯახსაც კი ვერ ვუწოდებდი.

მედდამ გრძელი დერეფანი მატარა, სადაც ყველა ექიმი ზიზღით და უცნაური სახით მე მიყურებს. თითქოსდა ფიქრობენ ააჰჰ კიდე ერთი გიჟი დაგვემატა(კი გიჟი ვარ და გეშინოდეთ ჩემიიი )ამაზე ვფიქრობ ჩემს თავში, და უეცრად არაკონტროლებადი სიცილი მიტყდება და ვერ ვჩერდები, გარშემომყოფები ყურადღებასაც არც კი მაქცევენ, რადგან ფსიქიატრიულ კლინიკაში ვართ, აქ უარესებსაც შვრებიან, გასაკვირი არაფერია. სხვათაშორის მაგარი პლუსია ის , რო როგორც მინდა ისე შემიძლია მოვიქცე, რადგანაც აქ მოვხვდი, თავის გასასამართლებელი საბუთი მაქ, რო გიჟი ვარ..
შევდივარ ჩემს განკუთვნილ ოთახში და...

------------------------------------------------------------გთხოვთ თქვენი აზრები გამიზიაროთთ, როგორია? თუ მოგწონთ შემდეგს დავდებ დღესვე, საინტერესოა თუ არა? მიყვარხართთთთ ⭐️💗🧣🫶🏻