სიკვდილის დღიურები

თავი 5. ექსპერიმენტი #78 იქნებ?

რაც არ გვკლავს გვაძლიერებს.
მაგრამ მე მხოლოდ ბავშვი ვიყავი, მე არ მჭირდებოდა ძლიერად ყოფნა, მე სიყვარული და დაცვა მჭირდებოდა...💔

შევდივართ ოთახში, იქ ... აუწერელი სცენა გადაიშლება ჩვენს თვალწინ. თურმე ბიჭების ოთახში 5 ბიჭი ცხოვრობდა, მათგან ერთ ერთი ვითომდა საშიში არ იყო გარშემომყოფებისთვის და ყველასთან ერთად ეძინა, მაგრამ დაღამდა, დაიძინა, ძილში დაეწყო ჰალუცინაციები, ყვიროდა, გაიღვიძა დანა ჰქონდა სადღაც დამალული ეცა ბიჭებს , ერთს ზემოთ დააჯდა და დანით სახის გამოკაწრას ცდილობდა. იი ბიჭი ზუსტად ის იყო პარკერი ერქვა, ის იყო რომელიც მომეწონა, და რომლის გალოც გავიარრთ ეს ყველაფერი. ჰოდა შემოვდივარატ ოთახში ამ მდგომარეობაში, არ ვიცით რა ვქნათ, მედდას ან ექიმს ვინმეს თუ დავუძახებდით ჩვენ შეგვექმნებოდა პრობლემები, ამიტომ გადავწყვიტეთ ჩვენ თვითონ მოვაგვაროთ ეს ამოუხსნელუ პრობლემა. ბიჭებთან ერთად ვცადეთ ამ ბიჭის გამოქაჩვა, მაგრამ იმან ხმამაღლა წამოიბღავლა, და ოი ღმერთო ჩემოო ჩენკენ მოიწევსს რა ვქნააა, აჰჰ

გაგუჟებულმა თითები თვალებში შეყო და თვალებიდან სისხლი წამოუვიდა, მართალია მომწონდა და მსიამოვნებდა კიდეც ეს ყველაფერი მარა ღმერთო ჩემოოო, სისხლიი თვალებიდანნნ, წამოვუკივლე ის გადამეკიდა და გარეთ გავვარდი.
ხმაურზე ვიღაც მედდამ გაიღვიძა, შემოვარდა, ძლივს დაიჭირეს ის ბიჭი, თოკით შებოჭეს, და გადააგდეს ნივთივით ერთ ოთახში, ჩვენ გვეჩხუბნენ ცოტა, მარა დასაძინებლად გაგვიშვეს.

წავედით დავიძინოთ კარგადდ. ისე მომწონს აქაურობა, სახლივით მოსაწყენი არაა. კაი აბა დროებით.

21 თებერვალი
დღიურო ვერ ვიძინებ, უცბად რაღაც გამახსენდა , ის ბიჭი შებოჭილი თოკებით რო შეაგდეს ერთ კამერაში, მანდ კარებზე ეწერა ექსპერიმენტი # 78 4 თვე* რას ნიშნავს ოთხი თვე? ან რა ექსპერიმენტზეა საუბარი? ეს ხომ ფსიქიატრიული საავადმყოფოა, აქ უნდა განკურნონ ფსიქიკური პრობლემებით ხალხი და არა ლაბორატორია, ექსპერიმენტის ჩასატარებლად.

კიდე რაღაცის თქმა დამავიწყდა, ყოველ ღამე რაღაც წამლებს გვასმევენ, ვითომდა დამამშვიდებელს, მარა სიმართლე რო ვთქვა, სახლში ამ აბების გარეშე უფრო კარგად მეძინა, აქ პირიქით სულ კოშმარები მესიზმრება. ანამ კიდე ამ წამლების გამო გაიღვიძა, და ტირილი დაიწყო, დედიკოს ყვიროდა, იმასაც კოშმარი დაესიზმრა ალბათ. დავამშვიდე და ისევ დაეძინა. მე კი დავრჩი ისევ მარტო, გავათენებ ალბათ დღესაც. ისე აღარ მახსოვს ბოლოს როდის მეძინა ან როდის ვჭამე. დღეში 3 ჯერ გვაჭმევენ მარა ისე საშინელი გემო აქ რო მეტი არ შეიძლება ,გულის ამრევია აქაურობა, მარა სახლს ნამდვილად მირჩევნია, კაი აბა ჰეე...

22 თებერვალი

დღიურო გამარჯობა დღეს თეასთან ერთად გადავწყვიტეთ ისევ გავიპაროთ, მარა ამჯერად ბიჭებთან არა, ამჯერად უნდა წავიდეთ და მაჯები და ფეხები გავიჭრათ))) მაგარია არა? კაი მერე მოგწერ..

დაღამდა. ავიღეთ დანები და წავედით საჭირო ოთახში ერთად, კიდე კაი ისიც გოგოა და ერთად გვიშვებენ, ჰოდა პირველი მე დავიწყე, სისხლი წამომივიდა გავიღიმე, მესიამოვნა. იცი ზოგჯერ ვფიქრობ მე ის ბავშვი ვარ ვინც უნდა მომკვდარიყო, მარა არ მოკვდა.
მეორე თეამ გაიჭრა, გაგვეღიმა სიმწრით, გვინდოდა ტკივილი, რაღაც აუწერელი განცდაა, ცრემელები წამოგვივიდა მარა გვესიამოვნა. იცი არ მინდა, არ შემიძლია მეტი, მარა ფიზიკური ტკივილი მენტალურ ტკივილს გვიყუჩებს, ეს მირჩევნია იმ ყველაფერს, რაც ჩემში ხდება. ამით ვიყავით დაკავებული, რომ კარები გაიღო, ჩვენ სუნთქვა გავნაბეთ. ხელები აგვიკანკალდა. ვიღაც გვიახლოვდებოდა... ვიღაცის ფეხების ხმა მესმის...
არ შეგვნიშნა ალბათ
- არ შეგვამჩნიეს ხო?
- ამ შეშლილებმა? არა რა თქმა უნდა სძინავთ სუყველას უკვე, დიდი ხანია
- სად მიგვაქ ახლა ეს?
- კაბინეტ 45 ში შეიტანე და დააბი მაგრად, ხო გაიგე? რო გაიღვიძებს კითხვები გვექნება მაგასთან, დანარჩენი მე ვიცი...
მე კარებს შორის ნახვრეტიდან ვიღაც ორი კაცის თუ ქალის ვერ გავარჩიე სხეული დავინახე, თეთრ კოსტიმში იყვნენ და ტყავის ჩექმებით, გული ამიჩქარდა, სისხლი გამეყინა ვენებში.
ამ სიტყვებისგან დიდი ვერაფერი ვერ გავიგე, მხოლოდ კითხვები დამიტოვა უამრავი, მაგრამ ერთადერთი ის ვიცოდი, რომ რაღაც რიგზე არ იყო და უნდა გამეგო..

ღმერთო ჩემო, თეას დანა დაუვარდა ხელიდან,
ვიღაცამ გაიგო,
ვიღაც გვიახლოვდება,
ვიღაცას ვგრძნობ ახლოში,
ვიღაც მოდის ჩემკენ აჰჰჰ....