ალფამ მხრები შეათამაშა და უცებ ხელი ჯიბისკენ გააქანა.
- გესვრი! - ხმაათრთოლებულმა შესძახა ომეგამ.
- ჯერ გაიგე, რა დღეში ვარ და მერე მესროლე. საიდანღაციდან ჭიანჭველები შემიმესივნენ და უმოწყალოდ მკბენენ.... შიშის ჭიანჭველები კი არა, ნამდვილები ალბათ, ამდენ დავიდარაბაში ბუდე დავუნგრიეთ, თორემ ღამით ჭიანჭველებს ფუთფუთი არ უყვართ.
ჯიმინმა ალფას ეჭვიანად გახედა.
- ბედე დანგრეული ყველა სულიერი მწარედ იკბინება, გაუძელი!
- სათქმელად ადვილია, გაუძელი. უუჰ!
- ვინ მოთვლოს თქვენ რამდენ ადამიანს დაუნგრიეთ ბუდე. ხოდა რაც დათესე იმას იმკი.
- მოდი რა მინი, ჯერ ეს ჭიანჭველები დამიხოცე და მერე მეც ზედ მიმაყოლე. უუუჰ, რა მეხუმრება? ცოფიანი ძაღლებივით იკბინებიან! ვეღარ ვუძლებ. ზურგით რომ ხეს ვეხახუნო ხომ არ მესვრი?
- ადგილიდან არ გაინძრე! შენი მოსატყუებელი კბილი დიდი ხნის წინ მოვიცვალე. - კბილებში გამოსცრა ომეგამ, მაგრამ სიტყვა არ ქონდა დასრულებული, რომ შეიშმუშნა, მხრები შეათამაშა და წამოიკვნესა.
- მინი, რას შვები? მე ვიტანჯები და შენ ცეკვავ? - შეუბღვირა განაწყენებულმა ალფამ.
- უი, მეგონა მატყუებდი. მართლა რა მწარედ იკბინენებიან! ჭიანჭველები მინახავს მაგრამ ასეთები არასდროს!
- შენზეც მოიტანეს იერიში? სასიამოვნოა როცა ვინმე შენს ტამჯვა-წამებას იზიარებს. გმადლობ თანაგრძნობისთვის!
- ეშმაკმა წაგიღოს! გაეხახუნე ხეს, ოღონდ ხელები დამანახე, თორემ...
ალფა წამოხტა, უახლოეს ხესთან მივიდა და ზურგი აუსვ-ჩამოუსვა.
- თუ ცოცხალი დავრჩები, დავწერ იუმორისტილულ წიგნს, როგორ ებრძოდა ალფა ჭიანჭველებს ხეზე ხახუნით. - ალფას სახეზე ნეტარება ჰქონდა გამოსახული, - ვითომ იქნება სასაცილო? მინი, რას იტანჯები? მოდი ერთად ვეხახუნოთ ამ ხეს, მოდი ნუ გრცხვენია! მე, არ დაგცინებ!
