Cant miss you

H7

Ik ga naar beneden. Ik merk dat die Barbara er nog zit. Ik voel me in de grond zakken van schaamte. "Sorry." Zeg ik verlegen terwijl ik haar aankijk. "Is niets meid, ik snap je." Zegt ze. "Eten!" Roept papa. Ik ga naar de keuken. "Mmmmm, de beste spaghetti van de hele wereld." Papa neemt me in een knuffel gaat met zijn vuist door men haar. "Papa, men haar." Zeg ik spelend boos. "Sorry, eideltuitje." Ik kijk hem  geschokt aan en por hem in zijn zij. "Alle zet je maar aan tafel." Ik ga rap door men haar en zet me aan tafel. Men gsm licht op. Hopelijk is het Vince. Ik kijk. "Ela, geen gsm aan tafel Emmatje." "Maar papa." Zeg ik teleurgesteld. "Of is het je liefje." "Ggr, papa, dat is men lief niet en ook nooit geweest." Ze ik vals boos. "Aja, sorry, was vergeten dat je alleen verliefd bent op hem." "Papa." We beginnen te eten.

Ik ben klaar en wil van tafel gaan. "Eeuh, blijf nog maar efjes zitten hé meid." Zegt papa. "Waarom, ik mag toch altijd van tafel gaan als ik klaar ben." "Nu is het anders." Oké, dit maakt me boos. "Dus jij gaat nu ook al papa zijn regels veranderen." Zeg ik geïrriteerd tegen  Barbara. "Emma, nu is het genoeg." "Ma papa." "Niets te maar." "Echt waar, zo ken ik jou niet papa." Met deze woorden loop ik weg, weg naar buiten. Ik heb niets bij me, geen gsm, geen geld, gewoon niets. Ik weet niet waar naar toe. Ik begin te wandelen, wie weet naar waar?

Ik ben ondertussen al een uur aan het wandelen. Het is donker en het begint te regenen. Ik beslis om een schuilplaats te zoeken. Na bijna een uur wandelen vindt ik eindelijk een deftige schuilplaats, ookal heeft die niet veel zin meer, want ik ben al doorweekt. Ik heb het koud. Ik begin te wenen. Ik zou beter naar huis gaan, maar ik weet niet waar ik ben. Waarom toch, waarom zit mijn dag zo tegen?