Cant miss you

H22

De ambulanciers komen onze kant uit. "Wat is er precies gebeurd?" Vraagt 1 van de ambulanciers. "We hadden een oproep en mijn collega kreeg een steek in haar rug. En ja ze kan niet meer bewegen van de pijn." Zegt Floor kort. "En waar in uw rug hebt u precies pijn?" "Onderaan." Zeg ik. Oké, wij zullen u moeten meenemen." Nee serieus. En ja hoor, daar is er weer een steek. "Oké, we zullen u iets geven tegen de pijn." Hij neemt een infuus met een zakje aan. Oh nee, dat wordt in mijn vel gestekt en ik ben bang van naalden. "Nee, dat hoeft niet." Zeg ik in paniek. "Emma, ge vergaat van de pijn." Zegt Floor. "Nee, Floor, ik ik ben ban...g van naalden." "Kijk anders weg." Zegt de ambulancier.  Floor komt aan de andere kant staan zodat ik weg kijk. Ik voel de naald en begin me misselijk te voelen. "Ca va Emma?" Vraagt Floor. "Nee, ik voel me misselijk." "Gaat u moeten overgeven?" Vraagt de ambulancier. Ik wou antwoorden, maar inplaats daarvan gaf ik over. Enja, het spetterde wat op Floor. "Sorry Floor." "Het is niets meisje."

Er werd een brancard onder mij gelegd en ze brachten me naar de ziekenwagen. "Gaat het al wat beter met de pijn?" Vraagt de ambulancier. "Een beetje." Zeg ik.

We kwamen aan in het ziekenhuis en ik werd direct meegenomen voor een scan. "Er is een ruggenwervel gekneusd." Zegt de dokter. "Nee." "Heeft u iets te geweldig gedaan?" "Eeuh ja dat kan wel." Zeg ik wat beschaamd.

Ik mocht gelukkig niet veel later naar huis. "Emmatje, zet je maar in de zetel." Zegt papa. "Papa, niet overdrijven hé." "Ik overdrijven nooit." "Ja ja papa." En ik begin te lachen. "Kom maar eten." Ik sta recht en ga aan tafel zitten.