RÜYADA BİR GECE

Bölüm-3-

Benim gözlerim dolmaya devam ederken ablam sinirli bi' ses tonuyla abime cevap verdi.

"Emre sanane bu kızın hayatından. Sanane bu kızın yaptıklarından, ettiklerinden? Çok mu önemsiyorsun Elisayı o zaman ona karışma."

Bu cümlelerden sonra ablamı sevmeye başlamıştım. Hayatım boyunca annem, babam beni bir kez olsun abime karşı savunmadılar ama onların yapamadığını ablam yaptı. İyi ki de yaptı.

Merdivenin başında durmuş, ellerimi ağzıma götürüp sessizce ağlıyordum.

Artık gözlerimde ki dolan yaşlar birer birer inmeye başladı. Durduramıyordum.

Ağlarken ağzımdan bi' hıçkırık kaçtı. Bu benim için hiç iyi olmadı çünkü abimde dâhil herkesin bana bakmasına neden oldu.

Bana bakarak;

"Onu önemsiyorum evet belki sizin gözünüzde kısıtlıyormuşum gibi görünüyorsam umurumda değil. Ben kız kardeşimi dışarıda ki it kopuklardan koruyorum. Kendinize gelin! " dedi.

Son cümlesini özellikle bastırarak söylemişti.

Tam ablam söze girecekken annem ablamı durdurdu. Zaten haklı olanı hep sustururlardı.

"Sus artık Eliz. Anladık kardeşini koruyorsun ama davete geç kaldık. Hadi hazırlan kızım." dedi annem.

Ablam derin bir of çekerek merdivenlere yöneldi. Merdivende göz göze geldiğimizde elleri ile saçlarımı okşayıp, kulağıma eğildi.

"Biliyorum. Senin yaşadıklarını yaşadım. Bana abla dediğine bakma bana karşı bir gram bile saygısı veya sevgisi yok. Sakın yürüdüğün yoldan şaşma Elisa. Belki beni de sevmiyorsun biliyorum seni bende çok kırdım ama affet. Şimdi aşağıya in ve her zaman ki gibi davran. Bende hazırlanıp ineceğim şimdi. " deyip benden uzaklaştı.

Bende dediği gibi yapıp göz yaşlarımı silip aşağıya indim. Abim sinirle koltuğa oturmuştu ve daha yanına yaklaşmadan burnundan soluduğunu duyabiliyordum.

Bana arkası dönüktü. Son bir kez burnumu çektim. Bana bakmadan konuşmaya başladı.

"Elisa, zırlamayı kes ve babamı ara. Artık gidelim geç kalacağız. "

"Tamam abi." dedim ve mecburen onun yanına yaklaşmaya başladım çünkü çantam tam onun yanındaydı.

Yanına geldiğimde çantamı hızlıca alıp içerisinden telefonumu çıkardım. Babam muhtemelen hala park yeri arıyordu.

Arama yerine girerek hemen babamı aradım. Babam telefonun ilk çalışında açmadı fakat ikinci arayışımda açıldı.

"Çabuk söyle Elisa sinir krizi geçirmek üzereyim. " hızlı hızlı bunları söylerken ben önce dediklerini idrâk etmeye çalışıyordum.

"Baba sanırım misafirliğe gidecekmişiz. O yüzden neredesin diye aramak istemiştim." dedim çekine çekine. İnsan babasından da mı çekinirdi? Çekinmezdi ama ben çekiniyordum işte.

"Arka sokakta park yeri bulmaya çalışıyordum kızım ama tekrar bineceğimiz için arabaya eve geliyorum." dedi diğer konuşmasına göre sakinn bir ses tonuyla.

"Tamam baba. " dedim ve aramayı sonlandırdım.

"Ne dedi? " dedi abim. Boğazımı temizleyerek; "Eve geliyormuş park yeri bulamamış. " dedim. Onaylar bi' ses çıkarıp cebinden telefonunu çıkardı. Sessizce telefonuyla ilgilendi.