Nar Çiçeği (Tamamlandı)

2. Bölüm

Şalvarımın ıslanmış paçalarını yukarı doğru sıyırdım. Elimdeki güğümle söylene söylene eve gidiyordum. İncecik bileklerimle taşıyabilecekmiş gibi koca güğümü almak da anca benim gibi aklı beş karış havada birine yakışırdı ancak. Hem suya gittiğime kimseyi inandıramam. Evde nazından yufka bile açamayan kız koca güğümle suya mı gider? Hadi gitti diyelim koca kız suya mı düşer? Anam etimi didecek vallahi.

Oh olsun sana Zeynep!
Elin oğlunu göreceğim diye binbir dalavereyle evden çıkarsan böyle olursun. Beter olmadığına şükret. Zaten göremedin de...

Eve yaklaşırken dudaklarımı ısırdım. Abimin evde olmaması için ettiğim dualar kabul olmamıştı. Abimin kırmızı traktörü tam kapının önünde duruyordu. Abim evden çıkıp gidene kadar Meryemlere gitmeye karar verdim. Hızla arkamı dönüp birkaç adım atmıştım ki abimin kükreyişini duydum. Olduğum yere çakılırken kafamın içinde tilkiler cirit atıyordu. Yalan bulmalıydım en hızlısından.

"Kız, bacaksız! Daha sabah bileğim ağrıyor demedin mi sen? Evde ceylan gibi sekiyordun mübarek. Hem bu ne hal? Nereden geliyorsun bu halde?"

Bir yandan bağırırken bir yandan ıslanmış şalvarımı gösteriyordu. Kaçışım yoktu. Kedi gibi ol Zeynep, kedi! Hemen gözlerimi doldurdum, ayağımı hafifçe sektirerek abime adımladım.

"Abiciğim, bir bilsen nasıl canım acıyor. Suya gideyim dedim, dolduramadan geldim. Hem de suya düştüm."

Gözlerimden birkaç damla yaşı da yuvarlayıverdim hemen. Abimin gözlerini bir telaş aldı. Hey gidi Kurt İbo sen nazlı Zeynep'le başa çıkabilir misin be? Abim eğilip bileğime bakarken dudaklarım sinsice kıvrıldı. Ve tam o anda onu gördüm. Anladı, vallahi anladı. Yalancı bilecek beni. Oluru olmayan bu işin hepten sonunu getirmiştim sanki. Bu sefer sahiden aktı gözyaşlarım.

"Ah kızım, ah kızım! Senin suda ne işin var? Evde su yoksa bana söylesene, boyun kadar güğümle suya gitmek senin neyine acaba. Anam evde yok, seni de göremeyince meraklandım. Ava gideceğiz eşyaları almaya uğradık." Abim eve neden erken geldiğini açıklarken ağlayan yüzümü görünce duraksadı. "Abim, güzel kızım ayağın çok mu kötü? Kasabaya, doktora gidelim mi?"

Kendimi hızlıca toparlayarak gözlerimi avuçlarımla kuruladım.

"Gerek yok abiciğim. Biraz ağrıyor ama hallederim. Sen meraklanma, ben anama da babama da ava gittiğini söylerim."

Tereddütte kalmıştı. Ama uzun sürmedi bu hali. Yanıma gelip kolunu belime dolarken ağırlığımı üstüne aldı. Direkt olarak ona bakarken, "Zeynep'i bırakıp geleyim kardeşim. Az bekleyiver." dedi. Başını salladı sadece. Sesini duyurmadı. Utancımdan yüzümü yerden kaldırmadan geçtim yanından. Abimin yardımıyla sözde acıyan ayağımı seke seke eve girdim. Odadaki sedire oturtup ayağımın altına bir yastık koydu.

"Neden ağrıyor bilmem ki? Abim, doktora bir görünseydik iyi olmaz mıydı? Böyle hiç içime sinmedi."

"Yok abiciğim geçer. Düşmeseydim bu kadar da acımazdı zaten. Anam bakar bana, sen merak etme."

"Güzel kızım sadece iki gece kalacağız ama gitme dersen gitmem bak."

Yanıma oturmuş saçlarımı okşuyordu. Elini tutup öptüm. Dönüp sarıldım. Sonra yanaklarını öptüm sulu sulu. Abimin keyfi yerine gelmişti.

"İyiyim ben, sen beni merak etme. Hadi git, Allah'a emanet ol." diyip elimle kışkışladım. Burnumu parmaklarının arasında sıkıştırıp alnımdan öptü. İyi olduğuma ikna olmuştu.

"Anamlara söylersin, Allah'a emanet olun." diyerek kapıdan çıktı. Yüzümü pencereye döndüm. Duymayacaklarını bile bile fısıldadım.

"Allah'a emanet olun."

Ayağım değil ama kalbim çok acıyordu. Üstüne bir de yalan söylerken yakalanmış olmanın utancı eklenmişti. Abimle birlikte uzaklaşan adamı izledim. Gözden kaybolana kadar sessizce akan gözyaşlarım eşliğinde acımayan bileğimin altındaki yastıkla birlikte öylece oturdum.

Ben Zeynep, abimin yakın arkadaşına, gözleri beni asla görmeyecek olan Hamza'ya deliler gibi aşıktım.

.....

Merhabalar,
İkinci bölümü de yayınlamış bulunuyorum. Diğer bölümü yetiştirebilirsem bu gece, yetiştiremezsem yarın gece yayınlarım inşallah.

Keyifli okumalar umarım beğenirsiniz, sevgiler. ❤️