Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
3.Bölüm İlgi
Sözün artık bittiği yerdeyim.
Bu kadar şanssızlık normal olamazdı ya.
Araştırılmam şart olmuştu.
Bugün tam güzel bir gün, işten erken çıktım derken yağmur yağdığından dolayı su birinkintileri oluşmuş yolda ayağımın kayması sonucu kıçımın üzerine düşmüştüm birde yetmezmiş gibi kalkmaya çalışırken bir daha düşmüştüm.
Ayağım altımda kaldığı için burkulmuş ve her adım atmamda acıyordu. Allah'tan bütün bu yaşananlar ben otobüsten indikten sonra olmuştu.
Topallayarak yürürken her birkaç adımım da dinleniyordum. Bizim mahalleye girdiğimde tanıdık çocuklar benim topalladığımı görünce kıs kıs gülmeye başlamışlardı. Aman ne komik.
"Ege abi akşama varır mısın eve?" Arkadaşları Yakup'u komik bulup gülmeye başladıklarında sinirlice onlara bakıp "Çok konuşma keserim topunu." demiştim. Ama beni bu halimle pek ciddiye almamışlardı.
Gittikçe yaşlanıyor mıydım ben ya 'keserim topunu' ne demek?
Yanıma yaklaşan esmer küçük kıza baktım. Adımlarım yavaş olduğu için bana kolayca yetişmişti. "Şey Ege abi yardım edeyim mi sana? Ayağın çok mu kötü?" İşte ya işte kız çocuklarının farkı. Yemin ederim ilerde bir kız çocuğum olmazsa gözüm açık giderdim.
Benimle konuşurken o kadar utanıyordu ki esmer yanakları kırmızlıklarını göstermesine engel olamamıştı. Kafamı kaldırıp az öteye baktığımda arkadaşlarının onu beklediğini gördüm.
"Sağol güzelim ayağım o kadar kötü değil yürüyebilirim. Hadi koş sen arkadaşlarının yanına." Bana utangaç bir gülümseme gönderip arkadaşlarının yanına bebekleriyle oynamaya gitti. Bu havada bile oyun oynamak için dışarıdalardı.
Şimdi eve gitsem ayağıma ne yapacağım hakkında bir fikrim yoktu. Ne yapılırdı ki burkulmuş ayağa? Ben en iyisi eve gidip annem gelene kadar mal gibi uzanayım sonra bir posta da şansslızlığıma ağlayayım. Evet evet.
"Oğlum o ne hal?" Necati abinin sesiyle ona doğru döndüm yerimde hafif sekerek. Üstünde ki tulum yağdan dolayı kirlenmişken alnında birikmiş ter ile bana bakıyordu.
"Sorma abi ya düştüm." Gözlerinde salaklığıma dair hafif bir kızgınlık belirirken hemen yanıma geldi. Sırtımdan sarılarak yürümeme yardım ederken beni dükkanının içine soktu.
"Ben evden sargı bezi falan alıp geleyim oğlum sen bekle." Annem daha eve gelmemişti ve benimle ilgilenecek kimse yoktu. Yani zahmet vermek istemesem bile başka şansım yoktu.
"Sağolasın abim." Şirince gülümsediğimde saçlarımı karıştıp gitti.
Necati abi çıkar çıkmaz arkasından Cihan girmişti. Onunda üstünde Necati abininkine benzer bir tulum vardı ama askılarını takmamıştı.
