STELL POV
May point Naman tlga si Pablo sa mga sinabi nito.
"Sige, susubukan ko." Sabi ko sa kanya. Marahil oras na rin para magpaalam Kay Ken.
Hindi ko Naman kakalimutan yung mga alaala namin. Kahit ilang Araw lang ang pagsasama namin, ay nakita ko naman ang pagmamahal nito.
Pagkatapos namin ni Pablo, ay agad naman kaming umalis sa bahay. Sinarado ko ang pinto, at agad nagtungo sa sasakyan, si Pablo na daw ang magmamaneho ng kotse nito. Di naman pwede yung motor ko yung gamitin, kasi baka malalag ang mga dala namin.
Nang makarating kami cemetery, agad kami nagtungo sa puntod ni Ken. Inayos kuna agad ang dala namin, at umupo sa harap ng lapida nito.
"Ken,Ga, kamusta kana? miss na miss na kita."Napaiyak ako dahil hindi ko tlga kaya nakalimutan ito. Hinimas himas namn ni Pablo ang likod ko.
"Shhhh. Tama na Stell."
"Pablo bakit hanggang ngayon, di ko pa rin makalimutan si Ken."Umiyak na ako ng malakas. Ang sakit sakit, bakit ganito.
"Stell, tama na plss. Wag mo naman saktan ng ganito sarili mo. Tatlong taon na, plss tama na Stell." naawang wika nito sa akin.
Siguro nga dapat kalimutan kuna si Ken, sapat na Yung tatlong taon na nalugmok ako dahil sa pagkawala niya. siguro oras na para kalimutan ito. kahit masakit pero kailangan ko tong gawin para sa sarili ko.
"Ken. Ga. This is my last time na tumuntong sa puntod mo ga. Siguro oras na rin para magsimula ng panibagong ugto ng wala ka.
minahal kita ga, Sana tulungan mo ako na makapag simula ulit sa buhay. Ga, hindi Kita makakalimutan. Mahal Kita Ken." for the last time, nasambit ko rin ang aking saloobin sa harap ng puntod ni Ken. Masakit man pero kailangan.
